onder het proletariaat en alle welgezinden van het volk te winnen voor het socialisme, zal eindelijk het hoogste ideaal worden verwezenlijkt waarvoor tot dusver het menschelijk brein vatbaar was: de eenheid van het menschdom.
Om de tegenstellingen op te heffen tusschen de menschen: tegenstellingen tusschen de naties, tusschen de klassen, tusschen de individuen, dan niet langer gescheiden als vreemd en eigen of verdeeld als vrienden en vijanden,—om de bevolking van de wereld te vereenigen in een gemeenschappelijk streven naar het zelfde doel: de welvaart en het geluk van allen dat alsdan geluk en welvaart voor een ieder zal beduiden, daarvoor is in de eerste plaats de vernietiging van het kapitalisme noodig. Om onze aarde gezamenlijk te bewonen en te bewerken, zal de menschheid de aarde ook gezamenlijk moeten bezitten. Hiermee vervalt de laatste grondslag van menschelijke afhankelijkheid, zullen overmacht en toeval ophouden ons leven te besturen, zal voor het eerst in haar historie de menschheid haar lot genomen hebben in haar eigen handen.
Welke geestelijke behoefte zou nog te vervullen overblijven door een leer, die in het menschelijk lot de leiding van een buitenmaatschappelijke macht gebiedt te erkennen?
In de burgerlijke beschouwing, zeiden we, kan aan den invloed van de samenleving nimmer recht worden gedaan.
Vergelijkt men, om den inhoud van de proletarische wereldbeschouwing nog nader te doen kennen, bourgeois en proletariër in hun verhouding tot de maatschappij, dan ziet men dat men in de burgerlijke klasse slechts het kwaad, niet het goed als een resultaat van dien invloed kan erkennen. De meeste leden van die klasse staan tegenover hun medemenschen in de betrekking van konkurrenten, klanten, ondergeschikten of chefs, personen voor wie men heeft te vreezen of die men niet behoeft te ontzien, die men haten mag. De proletarische solidariteit, in ieder geval, is hun vreemd.
