die nieuwere wapens, de tanks en vliegtuigen: geregeld een halve mobilisatie....
Maar van dit hoofdnummer van het feestprogram, uitgevoerd in de Residentie op de dag van 7 Januari, die een reeks van feestelijkheden in kleinere en grotere gezelschappen afsloot, valt nog iets anders op te merken. De tocht naar het stadhuis, de kerk en langs een omweg naar het paleis terug, die triomftocht heeft blijkbaar niet alleen voldoening gegeven om wat er met het oog aan te zien was. We zeiden het reeds: de deelneming van het publiek aan het familiefeest, zonder belang buiten de kring der familie, die deelneming, ditmaal werkelijk buitengewoon groot, kan voor een deel ook uit de aanleiding zelf tot de viering worden verklaard. Zeker, de genotzucht die alleen vraagt naar de kans om pret te maken, de behoefte aan afleiding bij een bestaan vol nood en zorg, hebben misschien nu sterker dan ooit zich doen voelen. Maar ten slotte mag tot velen hebben gesproken juist dat hier een bruiloft werd gehouden, in alle standen van de maatschappij een hoogtijd, een huiselijk feest als er geen tweede is. Hoe kolossaal de daarbij gemaakte omslag ook is geweest, een feit uit de zucht naar reklame voor het koningschap te begrijpen—zelfs zij die graag zich vergapen aan de vertoning van grootheid, rijkdom en macht, kunnen de behoefte hebben gevoeld prins en prinses als bruidspaar toe te juichen, met inbegrip van de wederzijdse verwanten, de gasten, ja de hele mikmak als feestgenoten te bejubelen. Met groot genoegen waarschijnlijk, zullen de eenvoudigen het hart hebben gezien dat vorstenkinderen op hun beurt delen in gevoelens die ook de gewoonste mensen kennen, voor hen brengt de liefde hoog en laag op gelijke voet, schept de trouwerij een sfeer waarin zij thuis zijn en die plezier doet.
Toch blijft voor ons niet de sentimentele maar de politieke kant van het geval de hoofdzaak: we zeiden iets van de andere om deze kant nog duidelijker te laten uitkomen.
