De opwinding door de pers van bijna alle richtingen onder het publiek gebracht, heeft haar doel niet gemist. Dat het feit iets zeer belangrijks was, en dat het feest iets zeer bijzonders zou worden, heeft men weken achtereen met toenemende uitbundigheid verkondigd. Meer en meer deed daarbij de moeilijkheid zich voor om ook over de waarde van de koninklijke funktie 't een en ander te zeggen dat enige waarschijnlijkheid kon hebben. De burgerlijke schrijvers kunnen niet altijd blijven bij het prijzen, in eindeloos herhaalde bewoordingen, van de betrokken personen. De vleiers van de vorsten hebben de dragers van de werkelijke vorstelijke machtspositie overleefd. Het is zelfs begrijpelijk dat zij steeds weer tot deze stijl terugkeren. Bewondering uit te spreken voor de personen valt toch altijd gemakkelijker dan belangstelling te wekken voor de betrekking. Het ambt dat door de demokratie van alle inhoud is beroofd, kan alleen nog door de demagogie worden verheerlijkt. En omdat dit streven een bestendig element is geworden van de veldwinnende reaktie in ons land, kan het voor ons van belang zijn hier terug te komen op enkele uitspraken van de grote pers waartoe prins Bernhard en prinses Juliana de onschuldige aanleiding zijn geweest.
Het verschil tussen de echte en de konstitutionele vorsten bestaat o.a. hierin dat de enen somtijds speelden dat zij gewone mensen waren en men de anderen nu en dan voor buitengewone mensen ziet spelen. Wat de oude monarchen genoten als een ontspanning, vervullen de moderne als een plicht. Tijdgenoten melden met bewondering hoe aardig de machtige potentaten zich konden voordoen als boertjes of boerinnen, als ambachtslieden enz., hoe natuurlijk het onnatuurlijke hun dan afging. Omgekeerd worden nu de koningen, aan wier kroon alleen de grondstof echt is, hogelijk geprezen als zij bij passende gelegenheden de manieren weten aan te nemen van machtige potentaten.
Natuurlijk kunnen ook in dit opzicht de smaken ver-
