Godsdienst, ’t Vaderland, de goede naem en behoudinge van ſtaet, ſeer ter herten gaet, ſoo ſoudemen hier in mogen oordeelen, dat het ſterven ſchoon was: en om die oorſake ſoude men verlangen om overredet te werden, dat een heerlijcke dood het geheele leven ſoude mogen vercieren, ’t welck men oock op ’t kleed ſoude konnen paſſen.
_p_093_Morte.jpg)
Deſe Schilder omkranſte oock den hoofdſcheel met een groene Lauwerkrans, om haere heerſchappye en geduerige wet, over alle Menſchen, te betoonen. In de ſlincker hand maelde hy een Mes, dat met een Olijfkrans was omwonden, overmits men totte Vreede en ’t gemack des Werrelts niet kan geraecken, ten zy datmen oock den Dood naedert: En de Dood brenght, door haer ſelve, vreede en ruſt aen, en haere wonde is een wonde van vreede en niet van oorlogh, want daer is niets dat haer kan tegenſtaen.
Hy heeft een Pelgrims ſtaf over ſijne ſchouderen, gelaeden met Kroonen, Mijters, Hoeden, Boecken, Muſicale Inſtrumenten, Ridder-keetens, Trouwringen en Eedelgeſteenten, al te ſaemen dertelheden van de Werreltſche geneuchte, die de natuere en konſt voortbrengen; en hy afgonſtigh zijnde over deſe beyde, ſoo gaet hy over al onruſtigh, rotſen en reyſen, om te rooven en al ’t geene weder tot ſich te nemen, dat hy aen de naerſtigheyt en menſchlijcke wijsheyt hadde geſchoncken.
Morte. Dood.
MEt groote overlegginge is door het aenſien der H. Schriftuere de Dood afgemaelt, naer ’t geene Amos de Prophete in ſijn viii capittel verhaelt, alwaer God aen Amos den Dood willende vertoonen, hem vraegde wat hy ſagh? antwoorde, Ick ſie een korf met fruyt, of als andere leſen, een boomhaeck: en dit was de Dood. Niet gelijckmen dieſelve in ’t gemeen ſchildert mette ſeyſſen in de ſlincker hand, maer oock met een boomhaeck in de rechter: Want gelijck de Seyſſen, het gras en het ſlechte kruyd en wat kort by der aerde ſtaet, af maeyt, waer by de ſlechte, arme en gemeene luyden worden afgebeelt, alſoo wort de fruythaeck gebruyckt, om de appelen diewelcke op hoogh verheven tacken ſtaen, en van alle ſchaede verſeeckert ſchijnen, van boven neder te trecken: Waermede de Rijke werden bediet, en die geene, die in hoogheyd en in al ’t gemack, van deſe Werreld, geſtelt zijn. De Dood aldus afgeſchildert zijnde, kan ſeer wel haer ampt uytdrucken, ’t welck is, noch kleyn, noch groot, noch rijck, noch arm, noch hoogh, noch laegh, en hoe veracht dieſelve oock zijn, te verſchoonen, mayende de ſlechte met de Seyſſen, weſende dieſelve het grootſte getal, en d’andere mette haeck van boven needer ruckende, en alſoo neemtſe die alle te ſaemen, en ſtortſe ter aerden: en dat nae ’t ſeggen van de heerlijcke ſpreucke Horatii in ſijn viii Ode of geſangh, daer hy aldus ſinght:
De Dood klopt onverſaeght aen ’t hof,
En roept Monarch! ghy moeter of.
De Prins moet met den Beed’laer heen,
Dees wegh is rijck en arm gemeen.
En in ſijn xxviii geſangh ſeght hy:
Voor harde bol, noch wreed gerucht,
De Dood in ’t alderminſte vlucht.
Morte. Dood.
EEn bleecke Vrouwe, met geſlooten oogen, in ’t ſwart gekleet, nae ’t ſeggen
