zy noch by de Moeder zijn, gelijck Gorop. Becanus verhaelt, mette knyen de wangen en oogen raecken, waer uyt de traenen rollen, en dat, daer door, ſich God laet verſoenen, wanneer men hem vertoornt.
De oogen ten Hemel gekeert, bedieden, dat het geene men van God, door het Gebed begeert, oock ten Hemel behoort, alwaer onſe Vaderland is, en niet op der aerde, alwaer wy ſlechts Pelgrims zijn.
Door de vlamme die uyt den monde gaet, wort verſtaen, de brandende genegentheyt des Gebets, ’t welck het gemoed in de Liefde Gods ontſteeckt.
De voorſte vinger waer mede zy ’t Hert vertoont, is een teycken dat het Gebed eerſt uyt het hert, en daer nae uyten monde moet komen. En ’t kloppen aen de poorte bediet, dat de Menſche door ſijne gebeden, God moet moeylijck vallen, met vaſter hope om ſijn voornemen te verkrijgen, met een ſeker vertrouwen in de woorden Chriſti: Bid en ghy ſult verkrijgen, ſoeckt en ghy ſult vinden, klopt en u ſal open gedaen worden. Lucæ xi.
Oratione. Gebed.
EEn oud Prieſter, in witte Prieſterlijcke kleederen, knielende voor een Altaer met een Wieroockvat in de rechter hand, om te roocken, de oogen ten Hemel gekeert, mette ſlincker een Hert toereykende.
De oude Prieſter vertoont, dat de Menſch eer hy met God ſpreeckt door het Gebed, ſijn ziele met goede wercken moet voorbereyden, weſende vreemd van alle onſuyverheyt, die hem kan beſmetten: ’t welck in de Ouderdom begrepen is, als wars zijnde om de Wereld te volgen, toonende ſich, in ’t gemeen, allervierighſt om God te dienen.
Het witte kleed, vertoont dieſelve ſuyverheyt van ’t gemoed, diemen in ’t aenſchijn des Heeren moet draegen.
Knielende, mette oogen ten Hemel gekeert, is hy gemaeckt, vertoonende de kenniſſe ſijns ſelfs, diewelcke needrigheyt baert, en kenniſſe Godes die een vaſt vertrouwen geeft, leerende dat men in ’t bidden niet ſoo needrigh en verſlaegen moet weſen, dat wy ſouden wanhoopen, noch ſoo vaſt vertrouwen, dat wy niet ſouden twijflen over onſe ſonden.
Het Wieroockvat wort voor het Gebed genomen, want in plaetſe van ’t Wieroockvat in ’t Oude Teſtament, ſoo zijn in ’t Nieuwe Teſtament de Gebeden der Vromen.
Het Hert dat hy in de ander hand hout om te offeren, bediet, gelijck Ambroſius ſeyt: Indien ’t herte niet bid, ſoo klapt de tonge te vergeefs.
Preghieri. Gebeden, Aenroepingen.
TWee oude beſchrompelde, droeve, mancke, ſcheele en ſwaermoedighe Vrouwen, in ’t blaeu gekleet, gelijckſe Homerus afmaelt: Manck wordenſe, miſſchien, gemaelt, om als men wil bidden, men de knyen buyght: ofte om datſe met een twijfelachtigh of manck gemoed gaen te bidden, hebbende gantſch geene ſeeckerheyt, om te verkrijgen ’t geene zy bidden.
Het aengeſicht ſtaet droef, overmits de Gebeden zijn werckingen die den aflaet uytdrucken, en een gebreck van dingen, die zy niet hebben: of een vreeſe van die niet te verlieſen, ’t geene zy vrywilligh beſitten: en de behoeftigheyt, alhoewel die een oorſake van volmaecktheyt is in de ſtad, gelijck Ariſtoteles ſeght, niettemin iſſet een teycken van gebreck, baerende treurigheyt en magerheyt in beſondere Menſchen, gelijck hy voorder ſeyt, en daerom wortſe oock aldus afgemaelt.
Scheel zijnſe, om uyt te drucken door de verſcheydenheyt en ’t geſicht haerder oogen, het onderſcheydt van ’t opmercken haeres verſtands, weſende gemeenlijck van tegenſtrijdige meeninge, te weeten, die geene die een ander bid, en die geene van wien wat wort gebeden.
Het blaeu kleed beeld af, dat de Gebeden van Hemelſche verwe moeten weſen, niet vermomt noch geveinſt, noch met gemaeckte reedenen opgeſmuckt, maer reyn, ſuyver, oprecht en waerachtigh, indien de Menſche wil verkrijgen ’t geene hy wenſcht en begeert.
Preghiere a Dio. Gebeden tot God.
EEn knielende Vrouwe, met gevouwen handen, en ’t hoofd ten Hemel gekeert, uyt wiens mond een viervlamme komt.
