diemen moet houden totte onderhoudinge en trouwe der Vriendſchap. De Hond is door een ſonderlinge gave der Natuyre, ſijnen Heere getrouw, gelijck hier nae ſal worden geſeyt.
Fedelta. Getrouwigheyt.
EEn Vrouwe in witte kleederen, houdende met twee vingeren van de rechter hand eenen Trouw of Segelringh, en ter ſyden eenen witten Hond.
De Segelringh is een teecken van Getrouwigheyd, want met dieſelve ſluyt en verberght men eens anders geheymniſſen. Het witte kleed, is een teycken van de ſuyverheyt der Trouwe.
De Hond is het getrouwſte Dier, waer van Plinius in ’t viii boeck verſcheyden voorbeelden ophaelt, doch onder andere dit gedenckweerdige, van den Hond van Titus Labienus, ’t welck binnen Romen gebeurt is, wanneer Appius Junius en Publius Silius Burgemeeſters waeren: want Titus gevangen zijnde, ſoo liet de Hond niet nae, geſtadigh aen ſijn ſyde te leggen, en hy daer nae als miſdadige overwonnen zijnde, wierde geworpen van een ſekere hooghte (Scala Gemonia geheeten:) een ſtraffe, die te Romen over den miſdadigen gebruycklijck was: De Hond nochtans, bleef altijd ſtaen aen het lichaem van ſijnen dooden Heere, betoonende ſeer deerlijcke teykenen van droefheyt en medelijden, dragende alle de ſpijſe, die hem voorgeſet wierde, aen den mond van ſijnen dooden Meeſter: ten leſten het lichaem in den Tyber geworpen zijnde, ſpringht dat arme beeſt uyt groote liefde daer nae toe, hem houdende een groote wijle boven ’t waeter, tot verwonderinge van alle toeſienders.
Men leeſt van Eraſtus een Roomſch Ridder, die een eenigh ſoontjen in de luyeren hadde, waer by alle tijt een Huyshond lagh. ’t Gebeurde, dat hy op ſeeckere dagh uyten huyſe was om eenigh Tournoy-ſpel te ſien, ſoo wilde de Vrouwe om haere nieuwsgierigheyt mede daer heen, beſluytende den Hond met het kindeken te gelijck in eene plaetſe, met haer nemende alle haere dienſtmaeghden, gaende voorts boven op een ſolderinge van ’t Huys, alwaer zy de Feeſte ſien konde: even ten dier tijde, kruypt een ſchricklijcke Slange door een gat van de muere in de kamer, en geeft ſich nae de wiege daer ’t kindeken lagh, om ’t ſelve te dooden: De Hond beſpringht den Slange dapperlijck, dien hy overwint en doodet, weſende ſeer bebloet van de beeten der Slange, en onder al dit gevecht, valt de wiege omme, en ſtulpt het onderſte boven. De Voetſter ſiende het bloet en de omgeſtorte wiege, giſſende dat her kind dood was, loopt met ſeer droeve en benaude traenen nae des kindts Vader, hem dit onheyl klagende: De Vader door deſe woorden, als raſende, loopt op ſtaende voet, en houwt met eenen ſlagh, ſijnen getrouwen Huyshond, in twee ſtucken, en haeſtende nae de Wiege om het doode en verſcheurde ſchaepken te ſien, vind hy het ſelve levendigh en friſch, tot ſijn overgroote blijdſchap en verwonderinge: en ſiende aldaer de doode Slange, komt hy tot kenniſſe der Waerheyd, van harten bedroeft zijnde, dat hy oorſaecke was van de dood van dat onſchuldigh Dier, dat hy hadde behooren weldaet te bewijſen, over ſijne ongehoorde Getrouwigheyt. Veele andere hiſtorien op te halen is niet ons voornemen.
Pericolo. Gevaer.
EEn Ionghman die al wandelende door een veld dat vol kruyden en bloemen ſtaet, op een Slange treet, die ſich ommekrullende, wreedelijck toeſchiet, om hem in ſijn been te ſteecken, ſtaende aen ſijn rechter hand een ſteyle hooghte, en aen de ſlincker een ſnelloopende reviere, ſteunende op een ſeer kranck riet, ſiende van den Hemel eenen blixem afſchitteren.
Alhoewel het leven der Iongen, soo wel als der Ouden bedrieghlijck en twijfelachtigh is, nae ’t geene de Heere Christus ſeyt, Weest bereyt, want ghy weet noch ure noch tijt, niet te min, ſoo is de Ionge in meer gevaer als de Oude, en dat om ſijne kracht, moedigheyt en ſtoutigheyt, diewelcke doet, dat hy ſich onbedachtelijck waeght en in ontallijck gevaer en perijckel ſtort.
Deſe beeldniſſe van dat een Iongelingh in een bloemrijck veld gaet en van een Slange gebeten wort, is gebeurt te Bagnacavalla 1615 aen een Ionghman, die al wandelende door een luſtige plaetſe met een Roer op de
