wy hebben de Weſte wind als de lieflijckſte en ſoetſte uytgekoren, zijnde den Poëten aengenaemſt. Homerus willende de geſonde, ſuyvere en gematighde lucht van de Elyſiſche velden beſchrijven, ſeyt dat de Zephyrus daer lieflijck blaeſt, alwaer hy ſinght:
Indien de Goden u gebien,
Dat ſchoon Elyſiſch veld te ſien:
Waer in dat Rhadamantus ſweeft,
En elck een jeughdigh leven heeft:
Hier is ’t daer u geen Winter knelt,
En daer u ſneeu noch regen quelt,
Daer ’t Weſtewindjen uyter Zee,
Verfriſcht den Menschen en het Vee.
Waerover oock Plutarchus uyt Homerus te kennen geeft, dat de gemaetighde locht geſond is, en de geſondheyt van des Menſchen lichaem vorderlijck, en dat de oorsprong van de Winden ſpruyt van de vochtigheden, en dat de ingeborene hette in de Dieren een verkoelinge van een ſoele Wind noodigh is. En om deſe heylſaemheyt en maetigheyt van de locht uyt te drucken, iſſer de ſpreucke by gedaen, daer blaest de lieflijcke Weſte wind; dan waer een geſonde locht is, daer waeyt de lieflijcke Wind van Favonius, ’t welck is dieſelve van Zephyrus. Wy hebben deſe Wind om hoogh in de locht geſtelt, om dat hoe de locht hooger van de aerde is, zy ſoo veel te ſuyverder is, en by gevolgh, veel geſonder. Want hoe de locht laeger op der aerde hanght, hoe zy kouder en dicker is, nae haere hoedanigheyt, en by gevolgh, iſſe daerom oock ongeſonder.
De Adelaer die ter ſyden ſtaet, bediet de heylſaemheyt van de locht, want zy weet wanneer in eenigh Land de locht ontſteken is, vliegende nae een ſuyverder, en ’t ſelve doen oock alle andere vogelen uyter natuyre. Maer ’t is genoegh dit ſelve door den Adelaer af te beelden, alſo deſe Koningh is van alle andere vogelen.
Cordoglio. Hertenleed.
EEn treurigh, ſwaermoedigh, knorrend en kyvend Man, die de borſt met beyde handen opent, ſiende ſijn hert met veel Slangen omwickelt.
In ’t duyſter grau, uyten ſwarten, met geſcheurde kleederen is hy gemaelt, alleen om het miſnoegen te vertoonen, dat hy over ſich ſelve heeft. Want als iemant benautheyt in ’t gemoed heeft, ſoo kan hy daer weynigh op paſſen hoe hy ’t lichaem ſal vercieren en proncken. De ſwarte verwe, bediet de laeſte ondergang en de duyſterniſſe des doods, waer in ſich de hertknaegers en ſwaermoedige Menſchen, ſelve ſtorten.
De opene borſt en ’t hert dat met Slangen is omwickelt, bedieden de Werreltſche walgingen en moeylijckheden, die ons ’t herte geſtaedigh knaegen, ſtortende daer in het venijn van raſernye en hertſeer.
Affanno. Hertſeer, Quellinge.
_p_198_Affanno.jpg)
EEn treurigh en ſwaermoedigh Man, die ſeer ſlordigh is, openende met beyde handen den borſt, laetende ſijn hert ſien, dat met verſcheyden Slangen omſlingert is. Hy is in duyſter grau uyten ſwarten gekleet, heel beſcheurt, alleen om te toonen het miſnoegen ſijns ſelfs, oock om dat die geene die droefheyt in ’t gemoed heeft, niet acht op ’t cieraet des lichaems. De ſwarte verwe bediet den laeſten ondergangh en de duyſterniſſe van de dood, waer in ſich de hertknaegers ſtorten. De opene borſt en ’t hert met Slangen beſet, bedieden het verdriet,
