en beeldeniſſen van ’t lichaem. Waer over Petrarcha in ſijn lxxxiv Klinckdicht aldus ſinght:
Pandulph dit werck is veel te broos,
Om te duyren voor altoos,
Doch onſe konst die altijt blaeckt,
Is ’t die den Menſch onſterflijck maeckt.
Zy hout haeren voet op eenen vierkanten ſteen: Om dat de Hiſtorie altijd moet vaſt ſtaen, en ſich niet laeten omkopen of onder het jock brengen, door d’een of d’ander ſyde, ’t zy door logens of eygen baet: en hierom wortſe in ’t wit gekleet.
Saturnus wort aen haer ſyde geſtelt, om dat de Hiſtorie van Cicero genaemt is een getuyghnis van de Tijden, een Meeſterſche van ’t Leven, een licht van de geheughniſſe, en de geeſt of leven van alle handelingen.
Fame. Honger.
OVidius beſchrijft dieſelve op ’t laeſte van zijn viii boeck aldus af, daer Ceres gebiet datſe den Honger ſoude haelen die Eriſichtonius hun ſoude inblaeſen, hy vont den Honger, die in een ſteenachtige plaets, het gras, dat ſeer ſober was, met nagelen en tanden uyter aerden krabde, haere hayren ſtonden groulijck, en d’oogen vervaerlijck en diep in ’t hoofd, met een bleecke mond en lippen, wiens tanden van ſeever en quijl raetelden, de huyd was hart en doorluchtigh, ſulx datmen al ’t gebeente en ingewand koſt ſien. Haer buyck hingh als een ſack, en over al ſtaecken haere dorre ſchinckels uyt met hooge bulten, haer borſten hingen als een geſlanckte blaeſe, vertoonende een dor geraemte, daer een levende ziele in was beſlooten.
En is de Honger, op dicht, in deſer wijſe naegebootſt.
DE oogen ſcheenen uytgehoolt,
De lippen vael en ’t hayr geſoolt,
De aeders bloedeloos en dor,
Het voorhoofd mager, droef en ſchor:
’t Geraemt was ſlechts met vel bedeckt,
Gekreuckt, gefronst en vuyl bevleckt.
Soo dat doorluchtigh, al ’t gebeent,
Met bulten ſich te ſaem vereent.
Haer ſchinckels puylden krachtigh uyt,
En raetelden met heeſch geluyt.
Haer borst verſlenst hingh, ſlanck en ſmal,
Gelijck een windeloose bal,
De buyck lagh in den buyck geſackt,
En ’t ſcheen of die was ingepackt,
Zy leeck de dolle raſerny,
Een rif, daer ſlechts de ziel was by.
Corte. ’t Hof.
EEn jonge Vrouwe met een ſchoon hulſel op ’t hoofd, gekleet in groen weerſchijn, houdende met beyde handen haer kleed voor op, ſulx datſe de knyen ontdeckt, draegende in de opgelichte ſchoot veele kranskens van verſcheyden ſlagh van bloemen, en met eene van beyde handen houtſe angels aen groene ſyde draeden, leunende een weynigh aen het beeldeken van Mercurius, dat voor haere voeten ſtaet: en aen d’ander ſyde heeftſe twee gulden of yſere boeyen, diemen aen beyde beenen plagh te ſluyten, waer van de keetens oock van goud ſullen weſen, zijnde het aerdrijck, daer zy op ſtaet, ſteenachtigh, doch met veele bloemen beſtroyt, die van ’t kleed af vallen, hebbende loode ſchoenen aen de voeten.
Het Hof is een verſamelinge van Mannen van aenſien, tot dienſt van een treflijck en voornaem perſoon. En alhoewel ick daer van met goede grond, ſoude konnen ſpreecken, van den tijd af die ick van mijn Iongheyd aen, tot deſen tijd toe, daer mede hebbe verſleten, ſoo ſal ick nochtans alleene het lof van eenige verhalen, die daer ſeggen, dat het Hof een Groot-Meeſterſche is van ’s Menſchen leven, een onderhout van de nettigheyt, een ladder van welſpreeckentheyt, een tonneel van eere, een trappe van hoogheyt, een open velt van ommegang en vrientſchap: dat daer leert gehoorſaemen en gebieden, een Vrije en een Slave te zijn, te ſwijgen en te ſpreecken, eens anders wille te volgen en zijne eygen te veynſen, den haet te verbergen datſe niemant beſchadige, de gramschap te verheelen datſe niemant quetſe. Dat daer leert ſtaetigh te zijn, geſpraeckſaem, mild en ſpaerlijck, geſtrengh, geneughlijck, ſaert en lijdſaem, die alle dingen weet, die alles verſtaet, ſoo van de geheimniſſen der Princen als van de macht der Koningrijcken, ’t verſorgen der Steden, van de onderhoudinge der fortuyne: En om alles met een woort te ſeggen, ſo is ’t van alle dingen het eerlijxte en waerdigſte dat ter werld is, waer in ſich al ons arbeit en verſtant grontveſt en verſekert.
