Ach ſoo ick had een ſtijl ge-adelt en verheven,
Ick ſoud’ u waerde Lof den hoogsten luyſter geven:
Om dat ghy nimmer woont in een hovaerdigh hert,
Noch in ’t eerſuchtigh hoofd, dat alle dingh verwart,
Maer ſchuylt in ’t ſacht gemoed, dat ſtil en goedertieren:
Verdraeght, en laet u werck niet in het wilde ſwieren:
Noch zijt door’t wel doen ſtout, als’t opgeblaſen breyn,
Maer hout door ’t waer Geloof en Hoop u ziele reyn.
In Rijckdoom, Eer of Staet, ſoò ſteldy luſt noch klaerheyt,
Maer zijt vervult met deugd, oprechtigheyt en waerheyt.
Ghy denckt van niemant quaet. O Liefde ſuycker ſoet!
Ghy ſtoockt een heete vlam in mijn verkout gemoed:
Verjaegt mijn vuyl gepeins, en wilt mijn hert verwarmen,
Dat wonderlijcken janckt, om ruſten in u armen.
Carita. Liefde.
EEn Vrouwe in ’t root gekleet, houdende in de rechter hand een brandend herte, en in de ſlincker een kindeken datſe omarmt.
De Liefde is een bequaemheyt van den wille, die van God is ingeſtort, ons bewegende om hem boven al, en onſen naeſten, als ons ſelven, te beminnen.
Met het brandende herte en ’t kindeken in den arm wortſe geſchildert, om dat de Liefde eene ſuyvere en brandende werckinge in ’t gemoed is, tot God en de ſchepſelen.
Het hert wort geſeyt te branden wanneer het bemint: Want de Geeſten beweeght wordende door eenigh waerdigh onderwerp, doen het bloed te gelijck nae ’t hert optrecken, ’t welck door de hette ontſtelt wordende, ſoo wort het geſeyt te branden, daerom ſeyden de diſcipulen van Emaus oock, branden onſe herten niet als hy met ons ſprack? En dit wort gemeenlijck van de Poëten mede geſeyt, van de geyle Liefde.
Het kindeken worter geſtelt door gelijckheyt der woorden Chriſti, Wat ghy den minſten hebt gedaen dat hebdy my gedaen.
Het roode kleed, hebbende gelijckniſſe van ’t bloed, toont dat de waere Liefde, ſich, nae ’t getuyghniſſe Pauli, totte ſtortinge des bloeds toe, uytſtreckt.
Carita. Liefde.
AEn Sr. Iſidoro Ruberti, Auditeur van den Cardinael Salviati, een Eedelman van groote goeddadigheyt en geleertheyt, was de Liefde, door een Olijfboom, vertoont, alwaer eenige tacken waeren afgehouwen, uyt wiens tronck een vochtigheyt quam vlieten, die eenige kruyderen en planten voedſel aenbracht: een deel van die ſelve quaemen uyten wortel van dien grooten boom, en een deel derſelver, wat veerder.
Ick gelove dat hy hier door heeft willen afbeelden, dat de Liefde en die geene die deſelve wil gebruycken, eenigh voetſel van ſich ſelve ſal afſnijden, om een ander ’t ſelve mede te deelen. Voor eerſt ſal hy zijn vrienden byſtaen, en daer nae, aen die vreemd zijn. De kruydjens houde ick, dat zijn eenige behulpſelen aen arme Maeghdekens, om uyt te hylijcken. En de Boomkens acht ick, dat eenige Iongelingen zijn, die hy hier in Romen in de konſten en geleertheyt dede opbrengen. Waer onder ſeer treflijcke mannen zijn geweest, die in hooge Staet en eerampten by verſcheyden Pauſſen zijn verheven geweeſt. En om dat boven op den boom een geſchrift ſtonde, Moriens reviviseit, dat is, al ſtervende wort hy weder levendigh, ſchijnt het, dat hy oock daer mede wilde ſeggen, dat terwijlen hy oudt wierde en nae zijn eynde liep, onderhoudende eenige Iongelingen, dat hy in en door haer weder nieuw gebooren wierde.
Carezze Amatorie. Liefkoſerye.
EEn ſchoon en bevalligh Maeghdeken, met ſchoone Verwe gekleet, met verſcheyden ſtricken en luchtige loofwercken geborduyrt, gekranſt met een kroone van klimop, houdende met een ſeer groote aerdigheyt twee duyfkens, een Manneken met een wijfken, die met malkanderen liefkooſen.
Om dat de Liefkooſerie een dochter van de Ieughd en van de ſchoonheyt is, daerom maelen wy ’t ontwerp van deſe beeldniſſe ſchoon en Iongh.
Het ſchoone en als boven geborduyrde kleed, bediet, de boerterie en de veelerleye en verſcheyden Mallerien en aenlockſelen, waer door de Vryers tochtigh worden totte Minne verſamingen.
De krans van klimop is ’t eygen Minnebeeld, dat deſe plante, gelijck verſcheyden Poëten ſeggen, om armt en over al vaſt hout,
