als ſich ſchoon te laeten duncken in zijn eygen wercken, en dat met groot genoegen en verwonderinge. En dit is een verdrietige en belachlijcke ſaecke, gelijckſe oock beſpottelijck en ongeluckigh van de Poëten over den fabel van Narciſſus beſchreven is:
Ghy die in al u ſot bedrijf,
Hebt welgevallen aen u lijf,
Aen ſchoonheyd, Rijckdoom, en aen Staet,
Aen eygen Wijsheyd, eygen baet,
Die buyten ’t ſpoor van ’t algemeen,
V Wijsheyd acht en anders geen,
Komt hier en ſiet Narciſſus aen,
Vol Eygen-Liefd en ſotte waen,
Die in zijn eygen Wijsheyd ſmoort,
Waer uyt dan komt een bloemken voort.
„De Eygen-Liefd is oock een bloem,
„Van wind, van waen, en valſche roem.
Amor verso Iddio. Liefde tot God.
_p_295_Amor_verso_Iddio.jpg)
EEn Man aendachtelijck met het geſichte ten Hemel gekeert, alwaer hy mette ſlincker hand nae wijſt, en mette rechter toont hy zijn bloote borſt.
Amor di Stesso. Eygen-Liefde. van Giov. Zaratino Caſtellini Romani.
EEn Vrouwe met Veſicaria of Winterkers gekroont, dragende nae de ſlincker hand een volle opgehoopte ſack op haeren rugge, en in dieſelve hand een roedeken daer een rolle aen vaſt is gehecht, daer’t woort Philautia op ſtaet, hebbende in de rechter hand een Narcis bloeme, en voor haere voeten ſal een Pauwe ſtaen.
Daer is geen ſwaerder ſaecke als ſich ſelve te kennen. Het Orakel of Wonderſpraek te Delphos van eener gevraeght zijnde, wat wegh hy, om totte geluckſaeligheyt te geraecken, ſoude inſlaen? wierde geantwoort, Soo ghy u ſelve leert kennen. En gelijck dit een ſwaere ſaecke was, ſoo wierde dit door een gemeen Raedbeſluyt der Griecken, boven het portael van den Tempel te Delphos gehouwen, Kent u ſelven. Een ſpreucke die Socrates, Apollo toeeygent. Deſe ſwaerigheyd van ſich ſelve te kennen wort door de Eygen-Liefde veroorſaeckt, die een yder verblint. Horatius ſeght: de blinde Liefde zijns ſelfs. En om datſe blint is, doetſe dat wy ons ſelve niet kennen, om dat yder ſich laet duncken dat hy hupſch, aerdigh en wijs is. Varro ſeyt het ſelve. Socrates plagh te ſeggen, ſoo men in eenigh ſchouwspel belaſte, dat alle kleermaeckers of andere handwerx luyden ſouden opſtaen, dat niemant anders als deſe ſouden voor den dagh komen: Maer ſoo men geboot, dat ſich alle wijſe luyden ſouden vertoonen, hy geloofde, datſe al te ſaemen ſouden opſtaen. Want yder laet ſich voorſtaen dat hy wijs is. Ariſtoteles hout, dat, om dat ſich een yder Menſch ſelve bemint, hy ſich oock laet duncken, dat al wat hy doet of ſeyt, aengenaem en behaeglijck zy: nae ’t ſpreeckwoort, yder dunckt dat zijn uyl een Valck zy. Yder ſchept in ’t zijne behagen, ſoo in zijne kinderen, vaederland, manieren, boecken, konſten, inbeeldingen, vindingen en wercken. En hierom ſeyt Cicero tot Atticum datter geen Poeet of Redenaer is gevonden, die niet hout dat het zijne het beſte zy. ’t Welck Catullus, als een gemeen gebreck, beveſtight, alhoewel hy van Suffenus ſpreeckt. Ariſtoteles ſtelt in zijne Zeedekonſt tweederleye ſlagh van eygen Liefde: d’eene die daer is ſchandigh en laſterlijck, d’ander die daer is loflijck
