in een oogenblick, het geene, waer nae men veele jaeren te vergeefs heeft gehoopt. Van deſe ſlagh van Lijdſaemheyt en geluckige uytkomſt, hebben wy deſe gedenckwaerdige voordaeden in ’t Hof van Romen, alwaer alleene door een geduyrige ſlavernie, veele gekomen zijn totte eere van Cardinalen, en andere voortreffelijcke trappen van Kercklijcke Regieringe, alwaerſe, gelijck in een ſtad, die op eenen hoogen bergh ſtaet, ten toone worden geſtelt, en dat voor de oogen der gantſcher Werld, hebbende gelegentheyd om ſich door de dapperheyt haers gemoeds doorluchtigh te maecken, gelijckſe door hare uyterlijcke waerdigheit en grootheyt vermaert zijn.
Maer alhoewel dat by de Lijdſaemheyt, het loon van de verloſſinge in dit leven niet altijd wil volgen noch gelucken, daer wy nochtans dickwijls ſien, dat de geduyrige kracht van ’t waeter, het yſer verteert, ſoo moeten wy daerom van moede niet beſwijcken, maer ſpreecken met die geene, die haere ſlaverny ten goeden einde ſtieren, niet tot eerſucht, levende deughdelijck, wetende de beloften, die geſchiet zijn, door den mond I. Christi, dat dieſelve beſtaen in onbederflijcke goederen, daer hy aldus ſeyt: Ghy ſult uwe zielen in Lijdſaemheyt beſitten. En dat hy gewoon is die geene in dit leven te tuchtigen en te ſtraffen, die hy bemint, en die hy in ’t toekomende leven wil beloonen, mette eeuwige heerlijckheyt.
Lode. Lof.
EEn ſeer ſchoone Vrouwe met een heerlijcke en luchtige kleedinge van wit ſatijn, en die op de borſt een koſtlijcke Bagge heeft, alwaer een Jaspis in ’t midden ſtaet: en ſeyt Plinius dat het een klaere en groene ſteen is. Op ’t hoofd ſalſe een Rooſekrans hebben, en in haer hand een Trompet om te blaeſen, waer uyt een ſeer groote glans vlieght. Houdende haer ſlincker arm recht uyt, wijſende mette voorſte vinger nae eenige beſondere perſoonen.
Zy wort ſchoon gemaelt, om datter geen ſaecke is die aengenaemer en verheughlijcker is als het Lof. Want onſe ooren beminnen de woorden veel meer, die tot ons Lof geſchieden, als de alderlieflijxte Muſijck of Snaerenſpel. Met wit wortſe gekleet, om dat het waerachtige Lof behoort ſuyver en oprecht te zijn, en niet als de Vleyinge, diewelcke een Vyandinne en konſtige bedriegſter is van de Waerheyt. En hierom moetmen letten, dat het Menſchlijcke Lof van tweederleye ſlagh is, te weten, waerachtigh en bedrieghlijck. Het waerachtige Lof, is, waer door de deughdſaeme Menſchen in der daet en waerheyt worden gepreſen. Het valſche Lof is het geen, waer mede de ondeugende met een waerſchijnend Lof worden geroemt. Maer wy verſtaen ’t van de goede, en daerom moetmen weten dat die geene, die in der daed prijswaerdigh zijn, deſe hoedanigheden behooren te hebben, als vromigheyt des levens, oprechtigheyt des gemoeds, openhertigheydt, geleertheydt, wijsheyt en diergelijcke dingen, doch boven al de vreeſe Gods en Liefde tot zijn evennaeſten, met ſuyverheydt des herten.
_p_306_Lode.jpg)
Hier over ſeght David, de oprechte ſullen gepreſen worden, gelijck oock Salomon ſeyt, en elders over al is te leſen. Maer men vint van ’t lof der booſen in de H. Schriftuyre recht het tegendeel, als Syrach ſeyt, daer is geen oprecht lof in den mond des Sondaers. En daerom moetmen
