roofde buyt. Hierom oordeelden de Oude, datmen dit bequaemlijk konde gebruycken, ter gedachteniſſe van de Stilſwijgentheyt.
Silentio. Stilligheyt.
EEn Vrouwe met een band dwers voor ’t aengeſicht gebonden, die den mond bedeckt.
’t Is de ſpreucke van Macrobius, dat de beeldeniſſe van Angerona met den mond toegebonden en verſegelt, bediet, dat die geene die daer kan lijden en ſwijgen, zijne benautheyt veinſende, ſal op ’t laeſte de ſwarigheyt lichtlijcken overwinnen, en daer na een vrolijck en vermaecklijck leven genieten.
Silentio. Stilligheyt.
EEn Ionghman, gelijck geſeyt is, met den vinger aen den mond, en ſwarte vleugels aen de ſchouders, en al ſittende, vertoont hy, als of hy op zijne voeten niet konde ſtaen, door de ſwackheyt van zijne beenen: hy houd in zijn hand een Overvloets Hooren, alwaer rontom eenige vaetjens vol Linſen, en ander gewas van Boonen, Erten en Perſicken ſtaen, diewelcke eerſtlingen zijn, die aen de Stilſwijgentheyt, uyt groote Godsdienſtigheyt, wierden geoffert.
Daer wort een Cocodril by gemaelt, hebbende gantſch geene tonge om eenig geluyt te ſlaen, en daerom kan die oock tot een beeld van de Stilligheyt genomen worden.
Silentio. Stilligheyt.
EEn Iongelingh, die de voorſte Vinger voor den mond houd, op de maniere als of hy een teycken gaf om te ſwijgen, houdende in de ſlincker hand een Perſic mette blaederen.
De Perſic was Harpocrates den God der Stilſwijgentheyt toegewijd, om dat zy blaederen heeft die eens Menſchen tonge gelijck zijn, en de vrucht heeft oock gelijcknis nae ’t hert, willende mogelijck daer mede ſeggen, dat het ſwijgen, op zijn tijd, een deughd is: daerom betaemt het een wijs Man niet, dat hy zijnen tijd, met veele ſotte klap ſonder vrucht of ſtichtinge doorbrenge, maer al ſwijgende, ſal hy eerſt die dingen overleggen, die hy ſal ſpreecken.
Een Iongelingh wort hy gemaeckt, om dat de Stilſwijgentheyt voor alle dingen, in den Iongelingen, een teycken is van Zeedigheyt en Deughd, volgende hier in ’t gebruyk van de Oude, diewelcke Harpocrates maelden als een Iongelingh met vleugels, en met een ſwart aengeſicht, om dat de Poëten ſeggen, dat de Stilligheyt, een vriend van de Nacht is. My dunckt dat ick de dichten van Arioſto niet behoore na te laeten, daer hy aldus ſeyt:
De Stilligheyd die doet de rond’,
En kieſt de duyſtre avond-ſtond,'
Een bruyne Mantel is zijn kleed,
Met vilte ſchoen’ hy ſachtjens treet,
En wie dat hy van verre ſiet,
Die wenckt hy dat hy van hem vliet.
Silentio. Stilligheyt.
EEn oud Man, diewelcke zijn eene Vinger op de lippen, voor zijn mond houd, ter ſijden ſal een Gans ſtaen, met een ſteen in den nebbe.
Om dat de Ouderdom lichtlijck gebieden kan te ſwijgen, als die geene, die veel meer op de verdienſten en op de verkregen goede naem vertrouwen, als op de woorden, daerom wort de Stilſwijgentheyt, van ſommigen, van dees Ouder afgemaelt.
De Gans is ſeer genegen om altijd te klappen en te taeten, en dat met veel geſchreeuws, ſonder dat zy eenigh ſoet geluyt over haer heeft. Derhalven houd zy den ſteen in den mond, om te betoonen, ſoo wy geen gelegentheyt ſien om met eere of lof te mogen ſpreken, ſoo ſullen wy veel liever ſwijgen, want indien ’t goed gevoelen, van onſe wetenſchap, hier door niet vermeerdert, ten minſten ſal ’t niet worden vermindert; want de Stilſwijgentheyt evenaert de verſtandige en onverſtandige, even gelijck: En daerom ſeyde een wijs Man, datmen de Menſchen ſeer wel konde gelijcken by de potten, diewelcke men niet kent ofſe heel of gebroken zijn, ten zy datmen ’t aen ’t geluyt hoore. En Socrates ſullende zijn oordeel geven, over eene van zijne Scholieren, ſeyde, hy wilde hem eerſt hooren eer hy hem wilde ſien. Ammianus ſchrijft van de Ganſen, dat alſſe om den grooten brand van de Sonne te ontgaen, met hoopen van ’t Ooſten na ’t Weſten vliegen, en alſo zy nootſaecklijck den bergh
