116
—"Dit is de naam van het openbare eethuis van onze buurt," zeide haar vader. "Niet alleen wordt er gekookt in de openbare keukens, zooals ik u gisteren avond vertelde, maar de qualiteit en de bediening zijn veel beter als men in de eetzalen dineert. De kleinere maaltijden nemen wij gewoonlijk thuis, om de moeite te besparen van uit te gaan, maar het is algemeen om buitenshuis te eten. Wij hebben dat niet gedaan zoolang u bij ons bent, omdat wij liever wilden wachten tot u eenigszins meer bekend met onze manieren zoudt zijn. Wat dunkt u er van? Zullen wij vandaag gaan dineeren in het eethuis?"
Ik zeide dat ik dit heel graag zou doen.
Niet lang daarna kwam Edith glimlachende naar mij toe en zeide:—"Gister-avond dacht ik er over wat ik voor u doen kon om het u wat gemakkelijker te maken totdat gij aan de nieuwe toestanden gewend zoudt zijn, en ik heb een idee gekregen. Wat zoudt gij zeggen als ik u eens voorstelde aan eenige zeer aangename menschen van uw tijd, waarvan ik zeker weet dat gij ze goed gekend hebt?" Mijne gevoeligheid voor het vreemde was wel eenigszins verdoofd door de vele schokken die zij had ondervonden, maar ik volgde haar toch met eenige verbazing naar haar kamer waar ik nog niet geweest was. Het was een klein en gezellig vertrek, de muren waren bedekt met boekenkasten.
—"Hier zijn uwe vrienden," zeide Edith, wijzende op een van de kasten en mijn oog vloog over de namen achter op de deelen: Shakespeare, Milton, Wordsworth, Shelley, Tennyson, Defoe, Dickens, Thackeray, Hugo, Hawthorne, Irving, en een reeks van andere groote schrijvers, van mijne en alle eeuwen; nu begreep ik hare bedoeling. Zij had werkelijk hare belofte gehouden in een
