123
schiktheid, zooals tafeldienen, noemde men knechts-werk en werd zoo verachtelijk gevonden, dat in mijn tijd, menschen van beschaving en ontwikkeling liever gebrek zouden lijden dan zich daartoe verlagen."
—"Wat een wonderlijk en onnatuurlijk denkbeeld!" riep mevrouw Leete uit op een toon van verbazing.
—"En toch moesten die diensten verricht worden," zeide Edith.
—"Natuurlijk," antwoordde ik; "maar wij belastten er de armen mede en zij hadden geen andere keus dan sterven."
—"En dus verzwaardet gij hun lasten nog met uwe verachting," sprak Dr. Leete.
—"Dat begrijp ik niet goed," zeide Edith. "Meent u dat gij menschen dingen liet doen waarvoor gij hen verachtet, of dat gij diensten aannaamt die gij onwillig zoudt geweest zijn terug te geven? Dat kunt u toch niet meenen, mijnheer West?"
Ik moest wel zeggen dat het net zoo was als zij dacht. Dr. Leete kwam mij gelukkig te hulp.
—"Om de verwondering van Edith te begrijpen," zeide hij, "moet gij weten dat het tegenwoordig een zedelijk axioma is, dat diensten aan te nemen die men niet zou willen verrichten, als het noodig ware, gelijk staat met geldleenen met de bedoeling het niet terug te betalen, terwijl zulk een dienst te gelasten door de armoede of de afhankelijkheid van iemand te misbruiken, een aanslag zou zijn als gewelddadige berooving. Het ergste van eenig stelsel dat de menschen verdeelt of toelaat dat zij verdeeld worden in klassen en kasten, is dat daardoor het gevoel van algemeene menschelijkheid wordt verzwakt. Ongelijke verdeeling van rijkdom, en nog erger,
