230
varen. Maar deze lieden waren geene tuiniers, en werden veroordeeld door hen als plannenmakers en droomers overdag, wat iedereen voor waar hield. Bovendien betoogden eenige uitstekende moralisten dat, indien men zelfs voor het oogenblik toegaf dat de struik elders beter zou varen, het toch een heilzame straf voor de knoppen was in een moeras te moeten bloeien. De knoppen die in bloei kwamen mochten schaarsch zijn, en de bloemen bleek en geurloos, maar zij vertegenwoordigden een grootere zedelijke inspanning dan indien zij zonder moeite waren ontloken in een tuin.
"De tuiniers en de moralisten kregen hun zin. De struik bleef wortelen in het moeras en de oude manier van behandeling werd voortgezet. Onophoudelijk werden nieuwe soorten van versterkende middelen aan den stam ten koste gelegd, en meer voorschriften dan men tellen kan, elk door zijn verdediger aangekondigd als het beste en eenig geschikte recept, werden gebruikt om het ongedierte te dooden en de ziekte te verdrijven. Dat duurde een zeer langen tijd. Een enkelen keer beweerde iemand een lichte verbetering te bespeuren, maar daar waren altijd anderen die het voorkomen van den rozeboom niet zoo goed vonden als anders. Over het geheel kan men niet zeggen dat er een duidelijke verbetering was waar te nemen. Ten slotte, gedurende een periode van algemeene wanhoop over de plaats van den struik, werd het denkbeeld om hem over te planten weer opgeworpen en vond ditmaal ingang. "Laten wij het probeeren," was ieders kreet. "Misschien zal de roos elders beter bloeien, en hier is het zeker twijfelachtig of zij de moeite loont van de verzorging. "Zoo geschiedde het dat de rozestruik der menschheid overgeplant werd, en gezet werd in goede, warme, droge
