241
openbaring van mijn naam maakten dat er thans ernstige gevolgen uit voortvloeiden. Want toen de schijnbaar levenlooze gestalte in het huis gedragen was, werd het gelaat in het medaillon op de borst onmiddellijk herkend als dat van Edith Bartlett, en daardoor, in verband met de andere omstandigheden, wisten zij dat ik niemand anders was dan Julian West. Zelfs al was er geen gedachte geweest, zooals er aanvankelijk niet was, van mijn herstel, zeide Mevrouw Leete dat zij geloofde dat deze gebeurtenis hare dochter voor altijd op een gevaarlijke manier zoude bijgebleven zijn. Eene geheimzinnige beschikking van het lot, dat haar leven met het mijne verbond zou onder alle omstandigheden bijna elke vrouw onweerstaanbaar hebben bekoord. Of zij, nu ik werkelijk na eenige uren in het leven teruggekeerd was, en onmiddellijk blijk gaf van eene groote aanhankelijkheid en een bijzonderen troost te vinden in haar gezelschap, haar liefde inderdaad te spoedig had bekend, zoodra ik de mijne beleden had, kon ik thans, zeide haar moeder, zelf beoordeelen. Als ik zoo dacht, moest ik onthouden dat de twintigste eeuw de negentiende niet was, en de liefde waarschijnlijk tegenwoordig sneller opkwam en zich vrijer uitte dan vroeger.
Van Mevrouw Leete ging ik naar Edith. Toen ik haar vond, vatte ik hare handen en stond langen tijd in stille bewondering van haar gelaat. Al starende herleefde de herinnering aan de andere Edith, die als verdoofd was geweest door de ontzaglijke gebeurtenissen die ons hadden gescheiden en mijn hart smolt in teedere en droevige, maar zalige aandoeningen. Want zij die mij zoo treffend herinnerde aan mijn verlies, zou dat verlies goedmaken. Het was alsof uit hare oogen Edith Bartlett
