88
dan iets van ons zelf en zoo gemakkelijk te krijgen, dat wij ons eigen zingen of spelen geen muziek noemen. Al de werkelijk goede spelers en zangers zijn in den muzikalen dienst en de anderen houden zich stil. Maar zou u werkelijk iets willen hooren?"
Ik herhaalde mijn verzekering.
—"Kom dan in de muziek-kamer," zeide zij, en ik volgde haar naar een vertrek zonder behangsel met houten betimmering en een vloer van glimmend hout. Ik was voorbereid op nieuwe soorten van instrumenten, maar ik zag niets in de kamer dat er eenigszins op geleek. Mijne groote verbazing verschafte Edith veel genoegen.
—"Wees zoo goed de muziek van vandaag in te zien," zeide zij en gaf mij een kaart; "zeg mij wat gij liever hebt. Het is nu vijf uur zooals u weet."
Het biljet was gedateerd 12 September, 2000; en bevatte het langste programma dat ik ooit had gezien. Het was even afwisselend als uitgebreid, met een reeks van vokale en instrumentale solo's, duetten, kwartetten en verschillende stukken voor orkest. Ik stond verbluft door de ontzettende lijst, totdat de roze vingertop van het meisje een afdeeling aanwees waar de nummers waren aangeduid met het teeken "5 uur 's avonds"; toen bemerkte ik, dat dit uitgebreide programma er een was voor den geheelen dag, verdeeld in vier en twintig stukken naar de uren. Er waren eenige weinige nummers in het gedeelte voor 5 uur en ik koos een orgel-stuk.
—"Ik ben heel blij, dat u van orgel houdt," zeide zij.
"Ik geloof, dat er haast geen instrument is, dat vaker bij mijn stemming past."
Zij gaf mij een gemakkelijken stoel en aan den anderen kant van het vertrek, zooveel ik zien kon, bewoog zij
