zwoeren bij hoog en laag, dat Gabriëlle hem eenvoudig uit t r o t s had genomen, — om iets te doen, waardoor zij opzien zou baren, — of omdat zij zich verveelde.
Van dat alles verwijderde zij zich nu, gelukkig het te kunnen ontvlieden in eene verhouding die zij zelve had verkozen; naar eene toekomst, die ze zich in hare gedachten trachtte voor te stellen.
Zij was zich hare liefde op zulk eene wonderbaar kalme wijze bewust geworden. Lang reeds had ze gemerkt, dat Johannes geheel door haar was ingenomen en slechts op eenige aanmoediging van hare zijde wachtte, om zijne liefde te bekennen.
En toen zij eindelijk tot inzicht kwam, dat ze hem dikwijls onrechtvaardig had behandeld, ontkiemde in haar het verlangen, zich geheel en al over te geven aan haar ernstigen, trouwen, aanbidder.
Maar terwijl ze er over peinsde, hoe gelukkig zij samen zouden zijn; — hoe haar leven door hem nu weer rijk en gelukkig was geworden, — plooide toch een glimlach hare lippen bij de gedachte, hoe v e r s c h i l l e n d zij waren.
