119
hoe zij tegelijkertijd een plaats zou veroveren in zijn hart, die zij toch zoozeer begeerde terwille van Johannes. Zij nam zich voor, zoo beminnelijk mogelijk te zijn; maar indien het mocht blijken, dat hij ook in den omgang zich als autoriteit liet gelden, dàn zou zij zonder omwegen hem hare meening zeggen en hem duidelijk maken, welk standpunt zij innam.
Daarom was zij niet vrij van hartkloppingen, toen Johannes haar den hoogen, witten gevel der pastorie wees, die nu door de boomen zichtbaar werd.
„Welk een gek ding staat daar in den tuin?" — vroeg Gabriëlle, toen zij de oprijlaan inreden; — „'t lijkt wel een zieke olifant met sneeuw op den rug."
„Och, dat is een oude schuur, die de gemeente maar niet voor vader wil laten herstellen," antwoordde Johannes eenigszins bits; want hij hoorde, dat de jongen, achter op de slee lachte.
„Dan zou ik zelf haar in orde laten brengen," sprak Gabriëlle, terwijl zij het oude gebouwtje voorbijreden, dat onder het gewicht der sneeuw scheen te zullen bezwijken.
Johannes fluisterde: „Gij moet dat punt bij
