137
sprak — een koele, neerbuigende meerderheid; — en de meisjes, die minstens even oud waren als zij, mompelden eenige korte, van eerbied getuigende antwoorden, zonder de oogen van den grond tot den vrager op te heffen.
Gabriëlle's ontstemming werd hoe langer hoe erger. En toen zij het einde van den kleinen boschweg hadden bereikt, maakte de gaard van den Lensmand, zich leunende tegen den berg, door welks bosschen zwaar zuchtend de wind floot, op haar zulk een somberen indruk, dat ze gaarne in schreien ware uitgebarsten.
Terwijl ze den tuin doorgingen, die vol sneeuw en dorre takken lag, fluisterde Johannes: "Ziet ge nu wel het verschil tusschen hier en thuis? Komt het je hier nòg zoo gezellig voor?"
In de stemming waarin zij zich bevond, verbitterde haar zelfs deze opmerking; zijne tevredenheid met alles wat zijn thuis en hemzelven betrof, deed haar onaangenaam aan; en toen zij de huiskamer van de familie Olsen binnentrad, was zij in eene echte oorlogzuchtige stemming. Maar de oude man in zijnen leunstoel ontwapende haar spoedig.
Zoodra hij begreep wie zij was, legde hij
