153
scherper woorden had bediend, dan hij oorspronkelijk had gewild. En het bleef hem kwellen, als iets, dat nog moest worden uitgemaakt. Bestond er zoo iets, dan wilde hij toch dienaangaande zekerheid hebben. Maar — als het uitgemaakt moest worden, wie de sterkste was — welnu, hij was hiertoe bereid, en geenszins van plan het veld te ruimen.
Plotseling ontroerde hij bij de gedachte: of Johannes ook misschien haar bondgenoot kon zijn. Het viel hem niet in, dat Johannes hare inzichten zou kunnen deelen, o, neen, maar het kon toch zijn — wat hadden jeugd en liefde niet al uitgericht! — dat zij, partij trekkende van zijns zoons bewondering voor haar, dezen er toebracht om een weinig over „den oude" te lachen; hem verleidde, om vrijzinniger te zijn, dan dit voor een toekomstigen predikant paste. — De jonge theologen waren niet zoo standvastig in hunne beginselen, als in zijnen tijd.
Deze gedachte liet hem geen rust, en zoodra de bezoekers waren vertrokken, nam hij Johannes meê naar zijne studeerkamer. Hij wilde op staanden voet zekerheid hebben.
„Ga zitten, mijn jongen! wij hebben nog geen
