172
ging. Terzelfder tijd voelde ze eene brandende begeerte om die arme, nieuwe mama te om helzen, maar zij vreesde, dat dit de stakkert, die in het hoekje van de sofa zat, als trachtte ze weg te kruipen, geheel en al in de war zou brengen.
„Mag ik iets voor u spelen?" — vroeg Gabriëlle plotseling, terwijl ze zich reeds van hare armbanden ontdeed.
Mevrouw Jürges stond op, en volgde Gabriëlle naar de belendende kamer, waar de piano stond.
„Is zij gesloten? — ik kan haar niet open krijgen," — sprak Gabriëlle.
„De stemmer heeft haar zeker op slot gedaan, toen hij onlangs hier was."
„Waar is de sleutel?"
„Ik geloof, — ik weet niet precies ...."
Gabriëlle begon in een paar vaasjes te zoeken, die met eenige „petit-riens" op eenen étagère stonden.
„Ach Mevrouw! weet gij niet waar de sleutel is? ik heb zoo'n onweerstaanbaren lust om wat te spelen; — het ziet er zoo grappig uit — dat oude klavier."
„Ik geloof — het kan zijn — ik zal eens
