173
zien of hij misschien in mijn werktafeltje ligt."
De sleutel lag inderdaad wèlbewaard in Mevrouw's werktafeltje, en Gabriëlle begreep zeer goed, dat hij daar was vergeten; ze nam hem onder een klein „hoeraatje" aan; ze had zich nu eenmaal in 't hoofd gezet, te zullen spelen. Het was eene laatste poging. Zoo iets nog den weg konde vinden tot deze onderdrukte, versufte ziel, dan moest het de muziek zijn.
Mevrouw Jürges trippelde onrustig de kamer op en neder, terwijl hare handen onophoudelijk in beweging waren.
Toen Gabriëlle de piano opende, bleef zij een oogenblik verrast staan, getroffen door den muffen geur die uit het instrument opsteeg, en door het fijne, ouderwetsche voorkomen dier smalle toetsen, waarvan het elpenbeen geel was geworden, evenals de plaat, waarop, tusschen sierlijke krullen, de naam „Erard" te lezen stond.
Zij sloeg eenige akkoorden aan, keerde zich toen lachend om, en zeide:
„Ik dacht niet, dat eene gemeente zich ooit aan zúlke tonen kon ergeren."
