180
gestorven, maar dat ze dit moest verzwijgen als een geheim.
Plotseling klonken er geheel andere tonen — 't was eene vreemde, vroolijke, dartele muziek, die haar als een zwaard door de ziel ging.
Gabriëlle voelde een paar koude handen op de hare: ze rees verschrikt op, en voor ze wist wat er gebeurde, had Mevrouw Jürges met een ruk de piano gesloten en den sleutel in haar zak gestoken..... „Ik weet, wat ge daar speeldet" — sprak ze ademloos, Gabriëlle aanstarende. — „Beloof me, dat ge het nimmer meer zult doen — beloof het mij."
Gabriëlle wist niet wat te antwoorden: eindelijk stamelde ze geheel ontsteld: „Houdt gij niet van de nieuwere muziek?"
„Neen — neen — ik kan ze niet, — ik kàn ze niet dulden," — antwoordde Mevrouw Jürges en verliet hierop plotseling de kamer.
Gabriëlle bleef een oogenblik staan — verstomd en ongelukkig. Toen spoedde ze zich naar hare kamer — de trap op, de gang door, waar men den storm hoorde loeien — en nadat ze de deur had gesloten, zonk ze in eenen ouderwetschen armstoel en barstte uit in schreien.
