195
vurig; „nù gaat ge al te ver; het kan uw bedoeling niet zijn, te zeggen, dat ik u ooit aanleiding heb gegeven om te vermoeden, dat mijne grondbeginselen — ofschoon lang zoo liberaal niet als de —"
„Gijlieden zijt het dus toch eens geweest?" vroeg de predikant.
„Neen, neen! vader! versta mij toch niet andermaal verkeerd! — maar ge weet zelf zeer goed, dat er — dat er in onze dagen gesproken wordt van zekere — kerkelijke hervormingen, die — ik wil het niet ontkennen — tot op zekere hoogte mijn bijval genieten. Er zijn in de uiterlijke betrekkingen der kerk, zoowel als in het leven der gemeente, vele punten —"
Hier bleef hij steken, en deed een oogenblik later zijn best, om den toon te vinden, hem door den professor geleerd, wanneer het gold, eene brug te bouwen van het oude naar het nieuwe, zonder zelf in den afgrond te storten. Maar er was niemand die naar hem luisterde.
De predikant begon te denken, dat het in zekeren zin gelukkig was, dat Gabriëlle de grenzen van het passende en behoorlijke zoo mijlen ver overschreed. Eene neiging van Johannes tot
