courant der hoofdstad," onderteekend met zijn oud, welbekend initiaal "D".
In de dagen die er verloopen moesten, voor het artikel kon geplaatst zijn, genoot hij weer eens, na langen, langen tijd, de aangename gewaarwording van "spanning." Hij stelde zich levendig voor, welk een opzien het zou baren — een artikel van z i j n hand — al was het dan ook slechts eene boekbespreking.
Zijne vrienden in de hoofdstad zouden nu kunnen zien, dat hij in zekeren zin met hen meeleefde: er zou over zijn artikel worden gesproken, misschien zelfs wel geschreven. Hij was benieuwd, welk een figuur zijn eigene gedachten tusschen die van anderen zouden maken.
Toch lachte hij zich zelven uit, en trachtte hij dit onwaardig gevoel te bedwingen. En toen eindelijk de post hem de courant bracht waarin ongetwijfeld zijn artikel moest zijn opgenomen, ging hij, alvorens haar te lezen, eene lange wandeling maken, om zich zelven in den waan te brengen, dat de zaak hem toch tamelijk onverschillig liet.
Thuis gekomen, nam hij langzaam in zijn leunstoel plaats, opende het "postkistje", vouwde
