de courant uit, en legde haar voor zich op de schrijftafel. Hij wilde nu, als naar gewoonte, eerst de brieven inzien, maar zijn oog viel juist op den titel van het nieuwe boek, en hij begon te lezen, — niet, omdat hij zich zelven niet kon beheerschen, maar wijl de eerste woorden dier bespreking hem onbekend voorkwamen.
Neen, dàt waren zijne woorden niet; haastig liet hij zijn oogen over het artikel glijden, — gejaagd sloeg hij het blad om; Q. stond er; dat was de bekende Q, dien hij "hoogachtte" — maar toch .... Zijne bespreking moest te laat zijn gekomen, — dit hoopte hij ten minste, anders zou het àl te ergerlijk zijn. Hij las het stuk van Q. niet, maar nam nu de brieven uit het kistje, — een "aangeteekenden" het eerst.
Maar op eens werd al zijne belangstelling weer teruggevoerd naar de courant.
De brief bevatte eene dankbetuiging der redactie van het blad, benevens honorarium voor een geleverd artikel.
- "De brief was zoo laat aangekomen, dat de hooggeachte Q. slechts den tijd had gevonden, om eenige gedachten van den geëerden inzender in zijn eigen artikel in te
