eenvoudig christelijk geloof; en ik vermeed opzettelijk, zooveel als dit mogelijk was, de vele goedkoope aanslagen op het Christendom te beantwoorden, die, zooals gij weet, het ongeloof ten allen tijde in voorraad heeft, en die, naar ik gis, haar voor een groot deel waren ingeblazen door de genoemde neven en hun aanhang.
En ik geloof zeker, dat de zachtmoedigheid en het geduld, waarmee ik dit mijn deel van Christus' smaad verdroeg, die in deze dagen zoo rijkelijk over zijne volgelingen wordt uitgestort, er toe heeft bijgedragen, om mij in hare oogen te verheffen, trots alle kunstgrepen en listen der tegenpartij, zoodat zij, toen ik gister avond, na een langdurig gesprek, haar smeekte mij een beslist antwoord te geven, haar hand in de mijne legde, en met bewogen stem deze woorden sprak: "Gij zijt het toch, van wien ik het meeste houd: ik wil de uwe zijn."
Zie, dierbare vader! dit is de geschiedenis van mijn geluk; — maar er komt nog iets achteraan, dat mij rust noch duur laat. Want toen zij die woorden had gesproken, en op het punt stond afscheid van mij te nemen, — wij kwamen n.l. het rijtuig van Mevrouw Pram tegen
