201
satyrieken inhoud. Op avondbijeenkomsten van jonge lieden wordt het elkaar toezingen van pantoens een onderhoudend spel van geest en vernuft. Op heel Sumatra is dit litterarische spel in verschillende vormen bekend.
Verder heeft men—het meest onder de Minangkabauers—de volksvertellers, die een groot gezelschap een langen avond kunnen bezighouden met hun verhalen, gedeeltelijk pseudo-historisch, gedeeltelijk fantaisie, en met pantoens doorspekt.
Verval der eigen letterkunde.
Zoomin als onder ons volk is onder de Sumatranen de hoogere litteratuur een eigenlijk volksbezit geworden. En onder de meer ontwikkelden gaat de liefde voor de eigen letterkunde er uit. Men voelt zich er aan ontgroeid en nieuwe vorm en nieuwe inhoud voor litterarische aspiraties zijn nog niet gevonden. Men leest nu weinig anders meer dan godsdienstige geschriften en slecht geredigeerde, in slecht Maleisen geschreven kranten. Een ruim veld van beschavingsarbeid ligt hier braak.
Het oude verdwijnt met groote snelheid onder den adem van den nieuwen tijd; de schakels ter verbinding van het oude en het nieuwe gedachtenleven zijn nog niet gevonden.
Dit geldt ook voor de vele gebruiken uit den cyclus van het familieleven, bij zwangerschap, geboorte, naamgeving, de eerste aanraking met de aarde, het eerste haarknippen, verloving, huwelijk, overlijden. Men ziet de meer ontwikkelden met eenige verlegenheid de oude gebruiken volgen, waarin men niet meer gelooft. Men durft ze ook niet nalaten, meestal ter wille van familieleden.
Nationaliteitsgevoel.
Het nationaliteitsgevoel, het provincialisme zoo men wil, schijnt over het geheel echter weinig te verslappen, ondanks de vermindering der beteekenis van de oude letterkunde en de oude gebruiken. Men hoort nog de kleine verschillen in afkomst of in zeden en de historische of pseudo-historische gronden daarvan met voorliefde uitpluizen. De Bataks maken nog het meest den indruk weinig voor het begrip eener eigen nationaliteit te voelen. De Minang-
