Deze pagina is gevalideerd
AANTEEKENINGEN EN OPHELDERINGEN
by de
uitgaaf van 1875
(herzien, gewyzigd en aangevuld in 1881)
De vertraging in ’t verschynen van dezen druk is aan my te wyten, en waarlyk niet aan myn zeer voortvarenden uitgever. Het blyft evenwel twyfelachtig of ’t woord: wyten goed gekozen is? Recht tot verwyt immers veronderstelt schuld, en ik vraag of dit van toepassing wezen kan op myn byna onverwinnelyken tegenzin om, bladzy voor bladzy, woord voor woord, letter voor letter, op-nieuw het treurig drama te doorleven, dat aan dit boek het aanzyn gaf? Dit boek! Iets anders immers ziet de lezer er niet in. My evenwel zyn deze bladen ’n hoofdstuk uit m’n leven…my was de korrektie ’n marteling, één marteling! Telkens ontviel de pen m’n hand, telkens schemerde my ’t oog by ’t herlezen der — nog altyd onvolmaakte en verzachte! — schets van wat er nu meer dan vyf-en-twintig jaar geleden voorviel in ’t vroeger onbekende plekje gronds dat Lebak heet. En dieper nog was de indruk van treurigheid by ’t bedenken van wat er uit sedert ruim twintig jaren op de uitgaaf van ’t boek Havelaar gevolgd is. Gedurig wierp ik de proefbladen terzyde, en trachtte het oog myner ziel te richten op minder tragische voorwerpen dan die welke Havelaars tot-nog-toe onbekroond streven my voor den geest roept. Weken en soms maanden lang — myn uitgever kan ’t getuigen! — had ik den moed niet, de my gezonden proefvellen intezien. By vallen en staan ben ik nu de korrektie doorgeworsteld, een korrektie die me meer kost dan ’t schryven zelf. In den winter van 1859 immers, toen ik, gedeeltelyk in een kamertje zonder vuur, gedeeltelyk aan een waggelend en smerig herbergtafeltje te Brussel, omringd van goedmoedige maar tamelyk onaesthetische farodrinkers, m’n Havelaar schreef, meende ik iets te zullen bewerken, iets uitterichten,
