Pagina:Mengelingen Deel 1.pdf/72

— 70 —

« Ach (zegt hy)! ’k ben de veldknaap niet»
 » Tot wien dit kleed my maakt.
» ’k Heb me eenmaal om Argines min,
 » En thands om u, verzaakt.

» Haar minde ik teêr, rampzalige ik!
 » En ach! wat doe ik nu!
» Ik minde een haatster van de min,
 » Nu sterve ik, maar voor u!

» ’k Ben Kuran, Prins van ’t Deensche rijk,
 » En heb me aan Edels Hof
» In Vorstelijken staat getoond,
 » Tot my de Liefde trof.

» Maar hoe! wat zie ik? — hoe! gy schreit!
 » Wat wil die vlotte traan ? » —
zy weent, en beide staan ontroerd,
 En zien zich zwijgend aan.

In ’t einde: « Neen, het is te veel
 » (Dus barst zy schreiend uit)!
» Argine heeft uw hart beproefd;
 » Ontfang haar als uw Bruid! »

Dus sprak ze, en valt d’ ontzetten Prins
 In d’ arm, die haar omvat:
« Herken in die uw hart bemint
 » Haar, die het eens aanbad »

1804.

---