Pagina:Mengelingen Deel 4.pdf/77

— 75 —

Ach! zou uw zieltjen reeds gevoelen
 Hoe veel het by dit sterven wint?
 Gewis, gy doet het, ja mijn kind!
Gy hebt genoeg van ’t aardsche woelen.
 Gy zaagt uwe Ouders — hoeft er meer,
 Op dat men de aard vervloeken leer’!

Ook gy, wat hebt gy, dan geleden,
 Daar alles, alles om u heen,
 Versmolt in rusteloos geween,
Verpletterd lag door tegenheden;
 En zelfs geen lach u ’t welkom bood
 Uit de opgereten moederschoot.

Ja, dierbaar wichtjen, dit is leven!
 Dit heet, op de aard, en mensch te zijn!
 Vergaan in ziels- en lichaamspijn!
Dit had een Vader u gegeven.
 Maar dierbre — tot geen’ andren prijs
 Verkrijgt men ’t eeuwig Paradijs.

ô God, wat moet uw hemel wezen,
 Indien hy zoo veel smart vergoedt,
 Als hier de oprechte lijden moet —
Maar neen (uw Goedheid zij geprezen!) —
 Als schepslenwaan, uit hoogmoed blind,
 Zich hier in ’t aardsch lijden vindt.

Ja, onbegrijpbre bron van goedheid,
 Miskennen we uwe weldaân niet!
 Ach! aardsche wellust heeft verdriet;
En ’t aardsche lijden heeft ook zoetheid.