Om die fout te herstellen, zou ik aan ’t knoeien moeten gaan, en ik heb geen tijd omdat ik Ideën schrijf. Als een dichter verzen maakt, zijn er fouten in: SHAKESPEARE. Wie verzen maakt zonder fouten, is een verzemaker: BOILEAU en velen.
Maar, zie daarover 50. *t Is verdrietig, en beweegt me bijna een purist te worden.
70. Daar hebje nu kleinen Max...
— Strek uw arm niet zoo vèr uit op tafel, zeî z’n moeder... dat is onhebbelijk.
Ik had rondgeloopen den heelen dag, om te bedenken hoe ik ’t moest aanleggen om vrouw en kind in ’t leven te houden Ik had gepensioneerde residenten gezien. Ik had redevoeringen gelezen van geachte leden. Ook een fonkelnieuw ministeriëel program dat precies leek op oude programmen. Er kwam veel in van systeem, maar niets van regt. Ook had ik vrienden ontmoet, die zeiden : bonjour, hoe gaat het? Die vraag doet zeer, als ’t heel slecht gaat. En die ’t vragen, geven er niet om hoe ’t u gaat.
Dat alles was me weêrvaren, maar middel om vrouw en kinderen te voeden, had ik niet gevonden.
Daarop kwam ik thuis. Misschien riep ik: ELI, ELI.. of zoo iets.
Ik viel neêr op ’n stoel, afgemat, uitgeput, bijna moedeloos...
Ik schoof de hand onder ’t hoofd, dat slap neêrviel; strekte den steunenden elleboog uit op de tafel...
— Mama, riep Max, Papa is onhebbelijk.
Dat was onbillijk van kleinen Max.
71. Een veldheer schreef aan z’n luitenant: vermoord al de inwoners, en houd de rest gevangen.
Die luitenant dacht dat de veldheer gek was, maar hij
