prioriteit van het bezit dier waarheid. Hierin scheen de gewezen generaal geen belangtestellen.
Maar wèl was hij verdrietig over 't verlies van zijn laasten veldslag.
— Verbeeld u, vriend onsterfelijke, ik was gewond. Men bragt me in een kamer en te bed. Ik lag te ijlen den ganschen dag, en kon geen bevelen geven.
Maar ’s avends werd mijn geest helder. Ik liet mij de kaarten van de situatie voorleggen; bestudeerde positiën, sterkte, snelheid van beweging; ik gaf orders; ik zond m’n adjudanten regts en links... dàt corps moest dáárlangs... ’t andere dáárheen... men zou den vijand aantreffen op dat punt... zie...
En met onsterflijken vinger wees hij een punt aan, op de kleine aarde...
— Welnu, werden uwe bevelen niet goed uitgevoerd?
— Ja... maar... luister! Na alles te hebben geregeld, sliep ik in. ’s Nachts werd ik wakker. Mijn wakers hadden me alleen gelaten, vertrouwende op m'n gerusten slaap. Ik hoorde niets dan ’t eentoonig stappen van den schildwacht, onder mijn venster...
— Wat is dat... een schildwacht? .
— Definitiën zijn moeielijk. Nadenkende over mijne bevelen, bedacht ik dat er iets verzuimd was. De kolonel P... kent ge dien?
— Is hij dood?
— Ik weet niet...
— Levenden ken ik niet.
— Dat’s waar... ik vergat dat we dood zijn. Ik ken hem ook niet. Maar toen scheen ik hem te kennen.
Welnu, ik bedacht dat P. misschien telaat zou komen met z’n kolonne, als ik niet spoedig...
„Hoe laat is ’t?” riep ik met schrik.
— Hoe laat?... Schrik?... wat is dat?
