67
opnieuw een geluid over, waardoor er geen twijfel meer kon zijn of er waren honden in de nabijheid. Ik snelde van de hoogte af en riep Johansen die nog in den slaapzak lag. »Ik heb honden gehoord!" riep ik hem toe. Maar ik kon het hem nog niet recht aan 't verstand brengen. Ik slokte haastig mijn ontbijt op, deed mijn ski aan en snelde heen over het ijs. Toen ik de kust naderde, zag ik een man naar mij toe komen. Het was de heer Jackson, die mij met een zeer hartelijken handdruk verwelkomde.
III. Naar Huis.
In veiligheid.
Jackson en zijn metgezellen ontvingen ons met zoveel gastvrijheid en hartelijkheid als zeker nog maar zelden werd aanschouwd in die streken van sneeuw en ijs. Wij waren voornemens, door te gaan naar Spitsbergen; dat was ontegenzeggelijk voor ons de kortste weg naar het vaderland. Maar wij konden ons niet losrukken van die gulle vrienden en ons opnieuw alle gemakken en genoegens die ons hier werden aangeboden, ontzeggen om den pelgrimsstaf weer ter hand te nemen. Wij besloten daarom, gehoor te geven aan de vriende-
