morgendauw fonkelden op de klaverplantjes en de bladeren van den Mariadistel. De zwaluwen scheerden langs den grond; de distelvink zat wiegelend op een’ heester of kweelde op den akker. Daar verrukte ons het lied van den leeuwerik, hoog in de blauwe lucht, die van alle kanten bezaaid was met lichte zomerwolkjes, welke ons beschermden tegen de brandende zon.
Toen wij aan gene zijde van den straatweg waren gekomen, deed zich een ander tooneel aan ons voor. ’t Ging nu bergop; sparren en dennen welfden hunne koele bogen over ons heen. Nog klonken de trillers van den leeuwerik ons in ’t oor; maar de tonen, die hier vernomen werden, waren slechts het schel gefluit der mees en ’t regenvoorspellend geschreeuw van den Geertruidsvogel. Moede van ’t klimmen rustten wij een ommezien uit op de vlakke, met mos bedekte klippen bij ’t marschland der pastorie, dronken eene afscheidsteug met onze vrienden en verkwikten ons aan ’t gezicht der blanke vlakte van ’t Oiermeer, dat wij tusschen de toppen der sparren zagen schemeren.
De jongens waren al spoedig op ’t moerasveld om braambeziën te zoeken en jubelden, telkens als zij een roodachtig plekje zagen. De juffer en ik volgden hen. Omkranst met sparren- en dennenhout strekte ’t moeras zich een kwartmijl ver naar ’t westen uit; de eentonigheid der groote vlakte werd slechts afgebroken door enkele groepen ranke biezen of hoopjes lichtgroene kalmus. Hier en daar verhief zich een heuvel, en op den top daarvan zag men soms nog eene geel geworden hut, die herinnerde aan ’t vogelspel in ’t voorjaar. Naar ’t noorden, waarheen de weg ons voerde, hadden wij niet meer dan duizend schreden af te leggen. Aan den zoom der vlakte stond het bloeiende heidekruid,
