kunst”, alsof er zulke dingen bestonden. Een schema moet zijn wel doordacht, wel bepaald en algemeen aangenomen en goedgekeurd, voordat het rijp is om er op een congres over te spreken. In het vorige jaar is te München een voorloopig congres gehouden van voorstanders van volapük, en er is toen ee nakademie gegrondvest, waarvan de uitvinder van volapük, Schleyer, voorzitter en Prof. A. Kerckhoffs, te Parijs, directeur is. Die akademie, thans bestaande uit 27 leden, vertegenwoordigende 15 landen: Belgie, Denemarken, Duitschland, Engeland, Frankrijk, Italie, Nederland, Noord-Amerika, Oostenrijk, Portugal, Roumanie, Rusland, Spanje, Syrie en Zweden, maakt zich gereed een internationaal congres te houden, te Parijs, in het volgende jaar, bij gelegenheid van de algemeene tentoonstelling. Als dan het congres, door de amerikaansche Philosophical Society voorgesteld, ook dáar bijeenkomt, zal het er zeker niet zeer vriendschappelijk toegaan. „In deze omstandigheden” zegt Ellis, „is het, naar mijne meening, een nutteloos verkwisten van tijd en van denkbeelden, deel te nemen aan zulke beraadslagingen als door het amerikaansche genootschap worden geopperd.”
Het zou ons hier te ver voeren, als ik Ellis verder volgde in zijn overige beschouwingen over de andere zoogenoemde wereldtalen, die sedert de geboorte van volapük als paddestoelen zijn opgeschoten; over de onmogelijkheid om een doode of een levende taal tot wereldtaal te verheffen; over het vormen van nieuwe wortels der woorden; over het oordel van de amerikaansche commissie over volapük van Schleyer en over spelin van Bauer; over Schleyer's beginselen van volapük, en vele andere belangrijke zaken meer; misschien kom ik later op dit alles terug.
