Dit verheugde de Keizerin buitengewoon en huilend hield ze de ware Keizer, haar echtgenoot, in een lange omhelzing. Toen ze de kip hadden gevangen, die wegliep toen ze haar ongeluk zag, hakten ze haar kop af en gooiden haar in het vuur dat in de kamer was. Niets van dit alles werd door iemand van het hof gezien, en in de veronderstelling dat de papegaai dood was, verlieten ze de kamer. En de volgende dag werd er een groot feest gearrangeerd voor de dames en de heren van het hof.
Daarna stuurde de Keizer zijn drie andere vrouwen weg en behield de ene, de dochter van zijn oom. En na zoveel rampen herwon hij zijn rijk en leefde hij met zijn vrouw een lang en gelukkig leven in opperste rust.
Nadat de verteller zijn verhaal had beëindigd, schonk Beramo hem kostbare geschenken, omdat hij enorm genoten had van de gebeurtenissen in het verhaal. Hij kreeg toestemming om te vertrekken en keerde als een rijk man naar zijn vaderland terug.
Beramo was nogal geamuseerd door het verhaal dat hem werd verteld, en begon te geloven dat het advies van de jonge mensen hem hielp te verjongen. Op hun aanbeveling werd hij dinsdagochtend vroeg naar het tweede paleis gebracht, dat helemaal versierd was met paars, en in een bed gelegd. Zijn hele hofhouding en hijzelf waren in dezelfde kleur gekleed. Hij liet de jonkvrouw van de tweede regio in zijn aanwezigheid brengen en na een tijdlang met haar veel dingen te hebben besproken, gaf hij opdracht de tweede verteller te laten komen.
Hij kwam voor hem, kuste zijn hand en kreeg van de raadgever opdracht om zijn verhaal te vertellen. Daarop begon hij spoedig als volgt:
