Pagina:Proteus, ofte, Minne-beelden verandert in sinne-beelden (IA proteusofteminne01cats).pdf/245

Deze pagina is proefgelezen

Gherimpelt vel en vrijt niet wel.

DE roos, daer menig dier quam eertijts om gevlogen,
Staet nu, eylaes! en treurt, van niemant aengetogen;
Geen witje sit’er op, geen bietje suyghter aen[1],
En vraegje: waerom dat? haer bloemtjen heeft gedaen
Pleeght liefde, soete jeught, en stelt u om te paren,
Dat is het rechte wit van uwe groene jaren;
Mint eer uw bloemtjen ruyst of na der aerden duyct;
U beste goet verslijt, al wort’et niet gebruyct.



Turpe senilis amor.


FRondibus irriguis, violisque recentibus hæret,
Perque novos flores lata vagatur apis[2]:
Si qua rosa est,qua lassa comas collumque remisit,
Præterit hanc, dulces nec petit inde favos.
Nullus amans canis dat florea serta capillis,
Dat petule fronti basia nullus amans.
Parcite formose nimium diu parcere formæ,
Turpe puella serex, in sene turpis amor.




Vieille fleur gist sans honneur.

IAmais voit-on l'amour, iamais voit-on l'abeille
Aller ceuillir sont miel sur rose trop vieille :
Aupres la fresche fleur la mouche faict son tour.
A l'aage verdeler convient le doux amour.

  1. 't Is den aert vande bien op gheen dorre rosen of bloemen haer te setten. Plinius.
  2. Apes à marcidis floribus abitinere solent; mortuis, ait Plinius, floribus ne quidem corporibus infi sunt.