de hand opheft...
Stem van J o r s a: (gaat in die van Adonis over) nièt de mensch... in al zijn aandoeningen... in zijn begeerte naar het hoogere... neen... noch de liefde... maar het geweld... het geweld en de persoonlijke verrukking van den Kunstenaar — — — Ik zeg je... dat er meer gelukzaligs... meer zaligmakends is in... in... een boer van Millet... in een kerel van Vincent van Gogh... dan in al die Madonna’s... in al die Christussen... van alle schilders te zamen...
Pauze — — —
Adonis springt overeind. Zijn gelaat wordt ten deele beschenen door een zwaard-vormigen licht bundel die door een raam in ’t atelier valt. Zijn lichaam blijft in de duisternis. Zijn linkeroog, dat alleen zichtbaar is, doorpeilt de duisternis, waarin hij Jorsa La Fara tracht te ontdekken. Met aandoening in de stem):
Stem van A d o n i s: Vriend... kerel... als je me... e... zèg me wat moet ik doen... ik kan niet meer voortgaan... zóó. Ik zie ineens alles duidelijk... ’t is of ik ontwaak uit een bangen droom... een droom met een waas van bloed en zonde... ik begrijp je... nu begrijp ik je... (met tranen in de stem). Nu begrijp ik je gedrag van den laatsten tijd... àlles... (Staart in den lichtbundel) Als... e... als... ’t maar kàn... Ja daar moet het heen... dààr moet het heen... Maar hoe zal ik andere gevoelens leeren kennen... nieuwe... frissche... Wat moet ik doen... hoe moet ik... God... wàt... hóe... (valt uitgeput op iets neer, hetgeen het omvallen van een schilderdoek veroorzaakt, dat met een dof: „plàk”, neervalt.)
Pauze. Adonis snikt — — —
Stem van J o r s a: (zacht, bijna onhoorbaar). Dàt ben ik. Precies zoo heeft mijn hart... gesnikt... niet in bloed... maar in tranen wordt het goede geboren... Wat je moet doen? Niets bizonders. Je moet juist veel... laten. Het hoogste kent geen afstand... het is dicht bij de hand. Mag ik je nog iets zeggen? Kijk... laten we een voorbeeld nemen... iets heel gewoons (lacht). Bijvoorbeeld... een man, die een
Pagina:Van Doesburg, Opstanding (1913).pdf/20
Deze pagina is proefgelezen
