235
nooit een schaduw over hem die iemand kon bemerken.
Daarom had hij, zoodra zij getrouwd waren, tot methode gekozen om te doen alsof hij niets zag en niets begreep; vriendelijk en tegemoetkomend voor de jongelui, die langzamerhand zijn vrouw naderkwamen, en in zijn spreken zóó vol lofspraak over hen, dat het haar dikwijls verveelde.
Tegelijkertijd hield hij zichzelf een beetje op den achtergrond; liet al het ridderlijke in zijn persoonlijkheid goed uitkomen, ging op zij en was zoo diskreet en zoo trouw bij de hand om haar te helpen, dat de jonge vrouw, hoe zeer hij haar volle liefde niet bezat, ten laatste toch verkoos om weer tot hem terug te keeren, wanneer een verhouding haar begon te verontrusten. Bij slot van rekening was hij toch degene op wien zij het meest vertrouwen kon.
Maar telkens als Carsten Lövdahl zulk een crisis doorgemaakt had, begreep hij dat het moeilijker werd voor den volgenden keer. Dat was ook een van de redenen, waarom hij de hoofdstad verlaten had. Hier in een kleinere stad ging dat beter.
Wel is waar maakte meneer Abel hier zijn hof en dat ergerde den professor; maar in werkelijkheid was dat toch heel onschuldig. Het leek alsof zijn draak hem eindelijk met rust zou laten; en toen kwam Mordtmann.
