Pagina:Vergif.djvu/243

Deze pagina is gevalideerd
245

Maar met een waarachtige bitterheid, zooals geen andere, graaft dit verdriet zich diep in den grond; en al wat daarna ook in dat hart mag opwassen, het wast omhoog op dat geheiligde verdriet.

Het leven en de tijd kunnen langzamerhand veel buigen en veel veranderen; maar voor hen, die nog maar juist het bewustzijn hadden om te begrijpen en te lijden en die dan dadelijk moesten beginnen met het zwaarste verlies—het eenige dat nooit vergoed kan worden,—voor hen zal er altijd een gemeenschappelijk merkteeken, een gemeenschappelijke wonde plek blijven.