houd niet van sentimentaliteit; die past niet voor ons mannen."
Abraham voelde zich altijd gevleid als zijn vader hem als een jongeren vriend behandelde; vooral deed het hem goed om opgenomen te worden onder "ons mannen"; zijn nieuwsgierigheid werd wel gewekt door iets wat Marius in den weg zou staan, maar hij las op 't gezicht van zijn vader dat er niet gevraagd mocht worden.
Professor Lövdahl was nu gereed met zijn toilet, hij nam een schoonen zakdoek en ging neuriënd weg om vóór het souper nog een uurtje in de club door te brengen. Zijn leven was heel korrekt, zijn persoon knap en wel gesoigneerd en al zijn meeningen lagen gereed en netjes geordend in zijn goed hoofd.
Ofschoon hij in werkelijkheid maar een paar jaar ouder was dan zijn vrouw, zoo leek het verschil heel groot. Want hij had er van zijn jeugd af aan zijn best voor gedaan om er deftig uit te zien; hij hield van het oude, het zekere, van alles wat vasten wortel had; zij dweepte voor het nieuwe, het hoopvolle en voor wat snel in wasdom toenam. Daardoor werden zij langzamerhand zoo verschillend van elkaar, innerlijk en uiterlijk.
Als iemand hem vroeg waarom hij toch de hoofdstad verlaten en het eervolle professorale ambt—hem al aangeboden toen hij nog zoo
