gaf om ramen en deuren open te zetten en toen er daardoor een vreeselijke tocht in het vertrek ontstond, zond hij allen naar buiten in den schoolhof; alleen Morten Kruse moest binnen blijven zitten voor zijn straf.
Het regende niet meer; maar de wind was koud en het was slikkerig in den hof: zoodat zij niet veel wil hadden van dat lange vrije kwartier. Marius was bang voor de wiskunde; want volgens alle menschelijke berekening zou hij dien dag een beurt krijgen.
Abraham had hem geholpen en kleine Marius had gezegd dat hij het begreep. Hij had werkelijk een greintje idee van iets gehad. Maar hij was er bijna zeker van dat hij geen ½ x ½ kon uitwerken als hij voor het zwarte bord stond.
Abel, de docent van de wiskunde, slenterde binnen en de ramen werden gesloten. Hij droeg zijn nieuwen regenmantel over den arm en neuriede, wat altijd een vast teeken was, dat hij in een goede stemming verkeerde. Maar voor Marius was dat volstrekt geen troost; want als Abel goed gemutst was, dan was hij akelig genoeg om te plagen.
Docent Abel was ongetrouwd en de saletjonker onder de leeraars. Het was zijn glorie om zijn versleten collegaas met hun geel linnen te verbluffen door zijn nieuw en vreemd toilet;—nu
