en Co. had geen groot kapitaal om er in te steken; de engelsche firma die in het prospectus voorgesteld werd als het moederhuis, was voorzichtig; daarom was het zaak het meeste kapitaal te zoeken in de stad waar men het bijzonder gunstige terrein gevonden en al half en half gekocht had.
Dit was dus Michal Mordtmann's opdracht en hij toonde zich dadelijk de rechte man op de rechte plaats. Zijn stijve engelsche wijze van zijn gaf hem iets solieds en vertrouwbaars, wat maakte dat menigeen lust kreeg om zijn geld in de onderneming te steken, hoewel hij er geen greintje van afwist.
Professor Lövdahl was heel voorzichtig met zijn vermogen. Hij kocht liefst buitenlandsche aandeelen of effecten in Kopenhagen en Hamburg; maar hij stak het geld van zijn vrouw zoo min mogelijk in ondernemingen binnen de stad. Er bestond veel te veel wederkeerige verplichting tusschen kooplui met leenen en helpen en teekenen en borgen, dan dat de professor zou wenschen mede in de handelswereld te komen.
Dan zag hij veel liever af van de hooge plaats onder den groothandel die hij zeker gekregen zou hebben als het enorme fortuin van zijn vrouw in de stad zelf belegd werd. Hij trok zijn renten en knipte stilletjes zijn coupons; men wist ten naastenbij wat hij geërfd had van den ouden
