die wel is waar in de Sibber Grub uitkomt, maar waardoor we een deel daarvan zouden missen; rechtuit gaan we op Sibbe zelf af, en dit is oogenblikkelijk ons doel.
Lang duurt het dan ook niet of we hebben de eerste huizen van dit half tusschen boomen verscholen dorp bereikt. We gaan langs het vóór de huizen liggende drassige vijvertje, en slaan rechts den hoek om, om op een ouden Lindeboom, juist op den hoek van twee wegen bij een groote hoeve recht voor ons uit, af te gaan. We zijn nu op den weg die van Yzeren over Sibbe op Vilt loopt, en bij laatstgenoemde plaats op den grooten Maastrichtschen weg uitkomt.
Maar we zijn hier tevens aan den ingang van de Sibber Grub, zoodat, willen we die thans afgaan, we met het dorp zelf niets meer te maken hebben.
We gaan dus hier bij het hoekhuis (n°. 55) onmiddellijk weer rechtsaf, en vervolgens, enkele krommingen daargelaten, rechtuit de Grub in. Een holle weg ter linkerzijde, recht over een huis, trekt ons wel aan, maar we laten die in letterlijken zin links liggen. Slechts een klein eindje verder en we zijn in een anderen hollen weg, die aan schilderachtigheid niets te wenschen overlaat.
Na een korte poos bereiken we het zeer primitieve café van Pluimakers, en nu we daarbij zijn, zien we tot onze verrassing een hellend afloopende bergopening vlak over dit huis.
Dit is die waaruit tegenwoordig de meeste steen gevoerd wordt, en als we het treffen, kunnen we de beladen wagens uit die donkere spelonk te voorschijn zien komen of de ledige in het nachtelijk donker zien verdwijnen.
