kende, dichte schaduw betreft, en komen we bovendien plotseling ook onder een geheel anderen, die zich volkomen van ons meester maakt.
Zoodra we, uit den boschweg op den ruim 140 Meter hoogen kruin van den berg komen, dien we, gelijk dit immers gewoonlijk het geval is, kaal en alleen met granen beteeld meenden, maar die integendeel overal met zware boomen bezet is, zien wij de Hermitage en de kapel met haar klokketorentje vlak vóór ons. We blijven echter aanvankelijk daarvoor volkomen onverschillig, betooverd als wij zijn door het aangrijpende tafereel, dat zich thans in zuidelijke richting voor ons ontplooit.
Het uitzicht van den berg is hier, maar ook hier alleen, volkomen vrij; aan alle andere zijden is het plateau door dicht bosch ingesloten, dat voor den eenzamen bewoner zeker geen gering voordeel is.
We vlijen ons hier in de schaduw der zware Linde- en Kanstanjeboomen, nabij de helling van den berg neer, om geheel op ons gemak dit prachtige schouwspel te bewonderen.
Links en rechts strekt zich de berg nog een eind weegs uit, zoodat we een half cirkelvormige opening vóór ons hebben, aan beide zijden echter met dicht bosch bezet, zoodat alleen rechtuit het uitzicht onbelemmerd vrijbleef. Een schilderij op reusachtige schaal, door een daaraan geëvenredigd groene lijst geëncadreerd. Rechts, diep beneden ons, herkennen we het Kasteel Schaloen, op een door de zich hier in twee armen splitsende Geul gevormd eiland; links zien we het Kasteel Pelzer; daarachter uitgestrekte, langzaam rijzende, ruitvormige korenlanden, met die schakeeringen van groen en geel, welke, vooral bij helder zonnig weder, het effect
