deelte tusschen de eerste daareven genoemde vallei en het zijdal, als de Bronsdalweg bekend, het schoonste te noemen van de geheele reeks tusschen Valkenburg en Meerssen.
Ook deze laatstgenoemde dal-ingang—van het Bronsdal, waar we weer vlak bij de snelvlietende Geul gekomen zijn—wekt in hooge mate onze bewondering. Staat men er midden voor, dan wedijveren de beide rotshoeken, links en rechts, als 't ware in schilderachtige schoonheid. Links ziet men verscheidene openingen vlak bij elkaar, gelijk met den weg. We kunnen niet nalaten daar even in te gaan, en zien ons nu plotseling als in een ruim tempelgewelf verplaatst, door een aantal zware pilaren gesteund. Inderdaad werd hier toevallig een kunstwerk gewrocht, dat niet kan missen op den bezoeker een diepen indruk te maken. De openingen aan de rechterzijde van den dal-ingang bevinden zich daarentegen verscheidene meters boven den beganen grond.
Het is onmogelijk en het zou tot nuttelooze herhalingen leiden, al de imponeerende bijzonderheden te vermelden, welke dit zeldzaam schoone en interessante wandelpad oplevert. Het is, als men zoo wil, hetzelfde als tusschen Valkenburg en Geulem, maar toch weer heel wat anders, veel schilderachtiger en meer verrassingen opleverende.
Die een weinigje door nieuwsgierigheid wordt gedreven, zal op verscheidene plaatsen een kijkje in die holen nemen, en zeer dikwijls zal hij voor de kleine moeite ruim beloond worden.
Na nog een dal te zijn voorbijgewandeld, waarin een recht op Berg aanloopende weg ligt, volgt een dicht bergbosch en weldra zijn we te Geulem.
Het café van Akkermans trekt ons thans niet aan.
