het gesprek over landhuishoudkundige zaken liep, veel van hem leerde, al hield Fritz zich of hij daarvan niets bemerkte. Ook Mevrouw Stolman mocht hem gaarne lijden, wat trouwens niet te verwonderen was; immers hij kon zoo smakelijk van zijn reizen vertellen, dat de tijd letterlijk omvloog, terwijl hij 't daarbij steeds zóó wist in te richten, dat hij, ofschoon van zich zelven sprekende, zich nimmer op den voorgrond plaatste. En hun dochter, de lieve, hartelijke, naieve Mina? Ei zie, ook zij vond den netten, gemoedelijken Duitscher zoo hartelijk, zoo oprecht; ze vond dat hij nog heel wat meer dan een knap œconoom en een goed verteller was; wát ze nog meer van hem dacht, dit wist ze zelf niet, maar.... enfin, ook zij zag hem gaarne, zeer gaarne zelfs niet alleen, maar ze miste hem weldra als hij vertrokken was.
Zoo was Fritz langzamerhand in den stillen kring des majoors huisvriend geworden, ja eigenlijk—men heeft het reeds half en half begrepen—nog wel een weinigje meer dan dit.
Ernst was dan ook pas een paar dagen thuis, toen Fritz de familie bezocht, en het duurde niet
