trokken dat in sommige deelen van Zuid-Amerika op echt vandalistische wijze met het inzamelen van Orchideeën omgesprongen wordt. Bij tienduizenden worden die sieraden der oorspronkelijke wouden daar door de verzamelaars van de boomen gerukt om naar Engeland verzonden te worden.
Op zich zelf verdient dit reeds afkeuring, maar hoe nu, wanneer men hoort van „collectors" die, met geen mogelijkheid ál de planten eener zeldzame soort, welke zij in eene bepaalde landstreek ontdekten, kunnende medenemen, en, vreezende dat een ander, na hen komend verzamelaar de overigen buit zal maken, die met zorg doen opzoeken, om ze in zee te werpen of te verbranden. En wanneer men weet dat van zoodanige verregaande vernielzucht, door jalousie de métier ingegeven, voorbelden bekend zijn, behoeft men niet te vragen wat er gebeurd is dat men verzwegen heeft.
Ook hiertegen komt de Zwitsersche Vereeniging tot bescherming van planten op. Ze vestigde er de attentie der Braziliaansche Regeering op, en kreeg de verzekering dat hiertegen in 't vervolg van Regeeringswege zal gewaakt worden.
De heer Correvon ging echter nog een belangrijke schrede verder. Hij begreep dat het niet genoeg was de uitroeiing der planten in de Zwitsersche bergstreken tegen te gaan, maar dat men vóór alles een middel moest zoeken, om althans het inzamelen van planten voor den handel (zeker het grootste kwaad) ook voor de geïnteresseerden minder aanlokkelijk te maken. Dit kon niet beter geschieden dan door die soorten op goedkoope wijze in gekweekte planten verkrijgbaar te stellen.
Tot dit doel riep hij een andere Vereeniging, onafhankelijk van de eerste, in het leven, die te Genève een acclimatatietuin stichtte, waar de Alpinen op groote schaal, meest van
